Week-end perfetto!

Ik weet het, ik heb al een tijd niks meer geschreven, maar ik wilde even dit weekend afwachten. Ik dacht, dan heb ik in ieder geval iets groots om over te schrijven! Dit weekend ben ik namelijk naar AS Roma - Inter geweest :D

Eerst even een leuk verhaaltje over mijn liefdadigheid:
Vrijdagavond had ik afgesproken om met wat vrienden naar een pub/café/bar te gaan. We hadden voor het Colosseum afgesproken, en aangezien ik een beetje vroeg was, wachtte ik daar in mijn eentje. Op een gegeven moment kwam er een Franse jongen naar mij toe met de vraag of ik Frans sprak. In mijn beste Frans zei ik dat het niet echt sprak, maar als hij langzaam praatte het waarschijnlijk wel kon verstaan. (Nou moet ik zeggen, Frans is nu ontzettend moeilijk voor mij, want als ik Frans wil spreken, komt het er in het Italiaans uit). Hij vroeg vervolgens maar in het Engels waar het Pantheon was. Al mijn moeite voor niks...
Aangezien ik daar toch nog wel even alleen zat, vroeg ik hem of hij hier alleen was, hoe lang hij hier was, enzovoorts. Hij bleek hier dus maar 1 dag te zijn (hij was op doortocht) en was helemaal alleen. Ik nodigde hem daarom dus uit om met ons mee te gaan naar een bar. In principe vond het dat een goed idee, maar liever wilde hij wat meer van Rome zien. Nou had ik al medelijden met hem, omdat hij bijna alles díe avond wilde zien. Ik wist: hij gaat verdwalen. Wat heeft lieve Hanneke dus gedaan: aangeboden hem een tour door Rome te geven, aangezien ik de weg er wel een beetje weet, en ook nog wat kan vertellen over de monumenten! Hij nam dit aanbod graag aan, en na mij geëxcuseerd te hebben bij mijn vrienden, heb ik hem een 2.5 uur durende tour gegeven. Als ik nu ooit nog naar Toulouse ga, krijg ik een tour van hem! Kijk, ik kan wel aardig zijn!

Door naar de zaterdag!
Toen ik opstond had ik er al gigantisch zin in, want dit was ook niet zomaar een wedstrijd. Inter staat namelijk 1e, en Roma 3e. Het zou voor Rome dus kunnen betekenen dat ze 2e komen te staan. En daarbij: een wedstrijd tegen de koploper is altijd goed lijkt me. Het was in een woord geweldig. Of, voor de mensen onder ons die de serie 'How I Met Your Mother' kennen: legendary! Ik heb de liederen geleerd van de club en de sfeer zat er echt helemaal in. Vooral toen de eerste goal werd gescoord door De Rossi (AS Roma). Ondanks dat er nog een tegengoal werd gemaakt, bleef iedereen leuzen roepen en liederen zingen. Toen Luca Toni vervolgens nog een goal scoorde, kon het feest echt beginnen. Het was nog even spannend op het eind, maar het eindresultaat was dat de Interfans er vrij beteuterd bij stonden. De busrit terug was vermoeiend, maar in ieder geval beter dan de heenrit, toen ik zo ongeveer aangerand ben door een oude man die in mijn kont stond te knijpen. Hij dacht vast: het is zo druk, dat merkt niemand..Fijn..

Even snel wat eten gehaald bij de McDonalds om vervolgens weer door te gaan naar 'Mood', een club. Het was erg gezellig, maar toen we rond een uur of 4 (nou ja, eigenlijk 5... zomertijd) hoorden dat de voetbalspelers in een andere club zaten, wilden we toch nog even proberen daar naar binnen te gaan. Er was maar een kleine kans, aangezien ze op dat uur eigenlijk niemand meer binnenlaten. En ja hoor, we konden buiten blijven staan. Uiteindelijk was dat helemaal niet erg, want achter elkaar kwamen Riise, Totti, Toni en De Rossi naar buiten. Deze laatste wilde zelfs nog wel even met mij op de foto! Mijn nacht kon niet meer stuk!
Zondag, vandaag dus, heerlijk in de zon gelegen op het strand, een half uurtje met de metro/trein van Rome. De zon scheen en het was eigenlijk een geweldig weekend!

Gli Italiani

Aangezien ik vrij weinig meegemaakt heb de laatste tijd, bedacht ik me dat ik wel eens een blog kon schrijven over wat mij opvalt aan de italianen. Allereerst even kort samengevat wat ik de rest van de week heb gedaan: kerken bekijken, dierentuin, niets, karaoke (No Doubt - Don't Speak), niets, een 'seminario' over 'la cucina italiana'. Ik had dit natuurlijk wel iets uitgebreider kunnen doen, maar als ik zeg dat ik niets heb gedaan... dan bedoel ik ook niets. Hoogstens in de zon zitten!

Oké, wat mij opvalt.

Ten eerste: vroeger is mij altijd geleerd, dat als je iemand tegenkomt wanneer je bijvoorbeeld op een smalle stoep loopt, dat je dan de rechterkant kiest om te passeren. Zo voorkom je het ongemakkelijke dansje om een kant te kiezen (iedereen kent het wel, je gaat allebei de zelfde kant op, vervolgens weer, enzovoorts enzovoorts). Hier niet. Nou loop ik elke dag 15 minuten naar school, en dus ook 15 minuten terug, en ik ga door het centraal station (lees: veel mensen). Als ik iemand tegenkom, ga ik automatisch naar de rechter kant. Wat blijkt, Italianen gaan blijkbaar naar links. Nou moet ik er wel bij zeggen dat natuurlijk niet iedereen dit doet, maar het valt me op dat de overgrote meerderheid het wel doet. Ontzettend vervelend, want ik wil juist het dansje vermijden. Ik heb me aangepast, en ga nu ook maar naar links...

Ten tweede: Italianen zijn ontzettend opdringerig. Nou zal dit niet iets nieuws zijn, het is volgens mij wel algemeen bekend, maar ik heb het gewoon al een paar keer meegemaakt. Voorbeeld: ik was samen met wat vrienden in een café/club. Er kwamen een stel Italianen naar ons toe, en toen ze tegen ons aan begonnen te kletsen, kletsen we vrolijk terug. (Ik bedoel, we moeten toch ons Italiaans oefenen?!) Het is allemaal 'small-talk'. Mijn vriendin kreeg zo'n opdringerig ventje te verduren. Toen hij vroeg of ze wilde dansen, zei ze netjes: non, grazie. Dat werkt hier dus gewoon niet. Hij droeg haar nog net niet naar de dansvloer, maar een nee kon hij simpelweg niet accepteren. Vandaar dat wij maar naar de wc zijn gevlucht, zoals meisjes wel vaker doen. ;)

Nog een voorbeeld: Ik kwam uit de metro, ik was op weg naar huis. Toen ik op de roltrap stond kwam er een man voorbij, hij zei 'ciao', ik negeerde hem. Gelukkig liep hij door. Het verhaal is alleen nog niet afgelopen... Toen ik vervolgens de 5 minuten naar huis liep, kwam hij achter mij aan. Ik had mijn muziek op, dus ik kon makkelijk doen alsof ik hem niet hoorde. Toen hij voor me kwam staan kon ik jammer genoeg de schijn niet meer ophouden. Hij begon te vragen hoe ik heette, waar ik vandaan kwam, en tenslotte, of ik met hem uit wilde. Ik zei netjes: non grazie. Vervolgens weer... en weer.... en weer.... en weer... en weer... Hij kon blijkbaar niet geloven dat ik niet met hem, de geweldige Italiaan, uit wilde. Toen hij uiteindelijk vroeg: 'Tu sei sposata?' (Ben je getrouwd?) ging er bij mij een lichtje branden. Nou ja, lichtje, de zon ging op. Ik draag namelijk de trouwring van wijlen mijn oma. Dus ik keek naar mijn ring en zei vervolgens vrolijk: SI!! :D Ik kreeg het nog even benauwd toen hij vervolgens een beetje achterdochtig vroeg hoe oud ik was, maar dat leugentje ging me ook goed af. (Ik was 21!) Gelukkig ging hij er vervolgens als een haas vandoor, onder een luid: 'Scusa, scusa!!' (Sorry, sorry!!)

Nog iets leuks: Italianen zijn heel erg opvliegend, vooral in het verkeer. Nou is dat ook wel logisch, want ze kunnen echt geen auto rijden. In een stad als Rome is dat helemaal een ramp. Als ze worden afgesneden, kan je ze zien schelden (met flinke handgebaren) in de auto. Soms is het zo erg dat ze gewoon stoppen, uit de auto komen, naar de andere auto lopen (als die er nog is) en vervolgens tegen recht tegen die persoon gaan staan schelden, midden op de weg. Super om te zien moet ik zeggen. Ook in het parkeren zijn ze zacht uitgedrukt, geen kei. Gisteren liep ik naar huis, klonk er opeens luid getoeter. (Nou hoor je dat hier altijd, 'honk honk' is zo ongeveer hun tweede taal) Maar toch keek ik even om. Bleek dat er een auto gewoon midden op de weg was geparkeerd. Een beetje naar de zijkant, dat wel, een autootje van hetzelfde formaat had er misschien nog wel langs gekund. Helaas zat er een busje achter, en nog een auto, en nog een, en nog een. De eigenaar van de auto was nergens te bekennen. Hi-la-risch.

Scavi Vaticani

Allereerst een nieuwtje: IK GA NAAR SICILIE! :D
Ik heb dinsdag de vliegtickets geboekt. Spotgoedkoop: 30 euro (heen en terug).
Vanmiddag hostels uitzoeken en kijken waar we heen gaan natuurlijk. Ik vertrek op 8 april en ik kom terug op 13 april. Katja (een Zwitsers meisje) gaat ook mee, dus dat wordt gezellig.

Goed, na het nieuws komt het weer. Het is (zacht uitgedrukt) ***weer. Het regent de hele dag en als het niet regent is de zon te bang om zich te laten zien. Maria zegt dat dit in Rome echt maartweer is en dat ik me dus geen zorgen hoef te maken, want in april zal het allemaal stukken beter zijn en in mei zelfs warm.

***Einde nieuwsbericht***

Dinsdag ben ik met een geweldige tour meegeweest. Het was super indrukwekkend en ik wil het iedereen dan ook van harte aanraden. De tour was in de necropolis (Grieks voor Stad van de Doden) onder het Vaticaan. Een kleine introductie: de Sint-Pieter is op een begraafplaats gebouwd. En wel de begraafplaats waar Petrus dus zou moeten liggen.
In 64 n.C., nadat Nero de stad in brand had gestoken en de christenen de schuld had gegeven, werd Petrus ondersteboven gekruisigd. Dit natuurlijk, omdat hij een christen was. Hij werd in de grond gestopt op een heuvel. De heuvel waar nu dus de Sint-Pieter staat.
Toen keizer Constantijn aan de macht was (de christenliefhebber) bouwde hij op de plek waar Petrus zou liggen een basiliek. Ik hoop dat ik het allemaal correct onthouden heb, maar in het geval dat ik onwaarheden vertel: ik kan niet aansprakelijk gesteld worden.

Je gaat als een groep van 12 personen een paar trappen af, samen met een gids. En tijdens de tour ga je ook een heel stel glazen deuren door. Dit ter bescherming van het klimaat daar beneden. Het is ontzettend apart. Je loopt in een soort straat, met aan beide kanten mausolea, met daarin (en daarbuiten) urnen en tombes. Ondertussen krijg je een uitleg in (als je met de Engelse tour gaat) Engels met een zwaar Italiaans accent, dus af en toe was ze niet te verstaan. Toch heb ik ontzettend veel geleerd en was het super interessant. Aan het einde van de tour kom je dan eindelijk bij dat waar je op gewacht hebt: de botten van Petrus. Nou ja, ze zeggen dat dat ze zijn. Er is namelijk maar 1 stel botten gevonden van een man uit ongeveer de eerste eeuw na Christus en ze nemen nu maar aan dat die van Petrus zijn.

Vervolgens mochten we ook nog even bij de graven van de pausen kijken, ik heb alleen niet de Nederlandse paus kunnen vinden..
Pfoe, alweer een blog over cultuur. Waar gaat het toch heen met mij. Snel weer een verhaal over feesten of iets anders onbenulligs ;)

Baci!
Hanneke

La chiesa pìu bella!

Ik ben het weekend eens cultureel bezig geweest. Ik had natuurlijk wel goede voornemens voor ik hier naar toe ging: ontzettend veel kerken, monumenten en ander oud spul bekijken. Nou heb ik dit deels al wel waar gemaakt, maar veel dagen ben ik ook gewoon ontzettend lui. (Lees: als de zon schijnt en het enige wat we doen is kletsen en in de zon zitten). Dit weekend was het weer ook geweldig, maar ik had echt zin mijn geest te verrijken, zoals men dat zo mooi kan zeggen.

Zaterdag ging ik allereerst naar de Santa Maria Maggiore. Een prachtige kerk waar ook nog een leuk verhaal over gaat. Er was namelijk een paus (...of een senator...of een normale man, er gaan verschillende verhalen), die in een droom Maria zag. Zij vertelde hem dat hij op de plek waar er de volgende dag sneeuw zou liggen een kerk moest bouwen. Nou was de nacht van 4 op 5 augustus, dus sneeuw was eigenlijk uitgesloten. Toch lag er een laagje op een heuvel en daar werd dus de kerk gebouwd. Ook het graf van Bernini is daar te bewonderen, alhoewel het bestaat uit een paar regels tekst in een traptrede. Zo'n groot kunstenaar, zo'n klein graf. Maar: denk niet dat dit door hem kwam, door zijn bescheidenheid. Hij ging er zelf namelijk vanuit dat hij een gigantisch monument zou krijgen. Helaas, naar mijn mening verdient hij iets groters dan een paar regels tekst. Toen ik een uur later de kerk weer uitkwam had ik ontzettende honger. Ik wist al waar ik mijn eten zou halen, want er is een pizzatentje met geweldige (en goedkope) pizza's. Ik nam mijn stuk mee en ging in een parkje,vlakbij het Colloseum, in de zon ervan genieten.

Ik had de smaak te pakken en bezocht vervolgens nog een kerk. De Santi Cosma e Damiano. Deze bezit een prachtig mozaiekwerk en een Napolitaanse kerststal. Het was ondertussen een uur of 3 en ik liep naar de Piazza del Popolo, waar ik twee vrienden ontmoette. Samen nog even gewinkeld en 's avonds een filmpje gekeken.

Zondag was alweer een prachtige dag. Maria (mijn gastvrouw) zegt dat dit weer niet normaal is voor maart, en gooide er vervolgens een Italiaans gezegde tegenaan, wat er op neer kwam dat het in Rome in maart altijd regent. We hebben dus geluk. Samen met een groepje gingen we naar een van de mooiste kerken die ik in mijn leven heb gezien: Basilica San Paolo Fuori le Mure. Ook hierover is een leuk verhaal te vertellen. In de kerk zitten in een soort van kroonlijst ontzettend veel cirkels, gevuld met het hoofd van een paus. Alle pauzen (tot aan nu) sieren deze cirkels. Volgens mijn boekje zijn er nog een stuk of 27 vrij, en wanneer ze allemaal gevuld zouden zijn, zou de wereld vergaan. De kerk bezat ook een prachtige kruisgang, en een mooie tuin. Ik raad het iedereen aan hem te bezoeken!

Zo. Hebben jullie ook wat cultuur meegekregen. Moet ook gebeuren, ik neem aan dat niet iedereen zit te wachten op mijn partyverhalen ;). De foto's zijn nog steeds te vinden op mijn Picasa webalbum. De link staat een paar blogs geleden!

Il festaiolo in me!

Het is toch alweer bijna een week geleden en aangezien ik zo had beloofd het een beetje bij te houden, hier dan een blog. Hij zal niet in de top 10 ‘meest interessante blogs’ komen, want ik ben ziek geweest de laatste 2 dagen. En dan niet schoolziek, zoals ik nog wel eens op de middelbare school was (sorry mam, pap, maar dat wisten jullie toch wel :P). Nee, ik had de griep. Dus veel geslapen, weinig gedaan. Die vele uren slaap hebben er trouwens wel toe geleid dat ik nu om zeven uur ’s ochtends (geschreven op woensdag) een blog zit te typen. Dat typende, bedenk ik me dat jullie allemaal de schuld krijgen als ik weer ziek word!

Over tot mijn belevenissen.

School gaat nog steeds prima, alhoewel het tot nu toe nog steeds een beetje vakantie lijkt. Ik krijg een probleem denk ik als ik weer moet gaan studeren… ik heb namelijk alleen ’s ochtends les en ’s middags en ’s avonds ligt Rome aan mijn voeten. Hier is natuurlijk wel een oplossing voor, mijn hersenen werken nog wel zo goed dat ik die heb kunnen bedenken: ik moet meer met het Italiaans bezig zijn in mijn vrije tijd. Ofwel, Italiaanse boeken lezen (ik heb er al wel 1 gekocht, een kinderboek!), grammatica bestuderen, woordenlijsten maken, enzovoorts. Ik denk ook wel dat ik dat nog ga doen, maar ik denk dat ik nu nog even geniet van mijn (welverdiende) vakantie.

Vrijdagavond hebben we een feestje gehad van school. Ik had goede hoop, maar had in mijn achterhoofd toch een beetje het ‘schoolfeestidee’. Voor de mensen die dit niet kennen, een korte beschrijving: weinig mensen, prutmuziek, gehang op de (weinige) stoelen, etc. Ofwel: meestal niet het feest van het jaar. Tenzij er natuurlijk mensen dronken waren, met elkaar zoenden, of met onderbouwers gingen gooien. Helaas bleek dit idee gedeeltelijk waar. Het was rustig en de muziek was matig. Een troost: er waren genoeg stoelen. Toch was het een goed moment om je medescholieren wat beter te leren kennen. Zo leerde ik nog twee Nederlandse jongens kennen, die om het geweldige idee kwamen om naar een club te gaan. Ik voelde op dat moment iets opborrelen in me, iets wat er altijd al had gezeten, maar op een of andere manier de laatste weken verdrukt was geraakt: the partyanimal inside of me.

Uiteindelijk zijn we met een hele groep gegaan en was het toch nog een hele leuke avond/ nacht. Ik was dan ook pas laat thuis. Nou moet ik wel deels de bus de schuld geven. Nachtbus nr. 18 stopt namelijk recht voor mijn huis, alleen blijkbaar had hij een nachtje vrij, of had hij er geen zin in. In ieder geval: hij kwam niet, en ik stond daar voor Jan met de korte achternaam. Toen maar elke andere nachtbus aangeklampt en een aantal straten genoemd die dicht bij mijn huis liggen. Uiteindelijk reed er één bus dezelfde kant uit. Ik had natuurlijk ook kunnen lopen (Rome is een ontzettend veilige stad), maar bedenk wel: het was half 5 ’s nachts, ik had veel gedanst en het was een half uur tot drie kwartier lopen. Dat idee was dus al snel van de baan.

Eenmaal in mijn bedje, moest de wekker ook gelijk weer gezet worden op 8 uur. ‘Welke malloot zet nou zijn wekker al om 8 uur??’ Correcte antwoord: Hanneke die beloofd heeft een vriendin te helpen met verhuizen. Leuk detail: Vriendin was ook mee geweest en had niet veel meer slaap gehad dan ik. Na anderhalf uur waren we klaar en dook ik weer mijn bedje in. ’s Middags nog met twee vrienden in het park gewandeld rond Villa Borghese, ontzettend mooi! Ook zondag vrij weinig gedaan, ik voelde me al een beetje ziekjes. Alleen ’s avonds hadden we een echte Italiaanse maaltijd. De (Tsjechische) ouders van de vriendin van de zoon van Maria, mijn gastvrouw, waren op bezoek. Ook Maria’s zus schoof aan. Daar zaten we dan, met z’n achten en ontzettend veel lekker eten. Ik zit nog vol als ik er alleen maar aan denk. (Voor een beschrijving van mijn eten, vraag er maar naar, anders wordt mijn blog zo lang ;)).

Baci, Hanneke

PS. Ondertussen heb ik ook een huisgenoot. Een Zwitserse jongen die ik ken van school, heb ik in ieder geval iemand om tegen te praten ’s avonds. (‘ Ik vraag me af wanneer hij oordopjes gaat kopen’).