Gli Italiani

Aangezien ik vrij weinig meegemaakt heb de laatste tijd, bedacht ik me dat ik wel eens een blog kon schrijven over wat mij opvalt aan de italianen. Allereerst even kort samengevat wat ik de rest van de week heb gedaan: kerken bekijken, dierentuin, niets, karaoke (No Doubt - Don't Speak), niets, een 'seminario' over 'la cucina italiana'. Ik had dit natuurlijk wel iets uitgebreider kunnen doen, maar als ik zeg dat ik niets heb gedaan... dan bedoel ik ook niets. Hoogstens in de zon zitten!

Oké, wat mij opvalt.

Ten eerste: vroeger is mij altijd geleerd, dat als je iemand tegenkomt wanneer je bijvoorbeeld op een smalle stoep loopt, dat je dan de rechterkant kiest om te passeren. Zo voorkom je het ongemakkelijke dansje om een kant te kiezen (iedereen kent het wel, je gaat allebei de zelfde kant op, vervolgens weer, enzovoorts enzovoorts). Hier niet. Nou loop ik elke dag 15 minuten naar school, en dus ook 15 minuten terug, en ik ga door het centraal station (lees: veel mensen). Als ik iemand tegenkom, ga ik automatisch naar de rechter kant. Wat blijkt, Italianen gaan blijkbaar naar links. Nou moet ik er wel bij zeggen dat natuurlijk niet iedereen dit doet, maar het valt me op dat de overgrote meerderheid het wel doet. Ontzettend vervelend, want ik wil juist het dansje vermijden. Ik heb me aangepast, en ga nu ook maar naar links...

Ten tweede: Italianen zijn ontzettend opdringerig. Nou zal dit niet iets nieuws zijn, het is volgens mij wel algemeen bekend, maar ik heb het gewoon al een paar keer meegemaakt. Voorbeeld: ik was samen met wat vrienden in een café/club. Er kwamen een stel Italianen naar ons toe, en toen ze tegen ons aan begonnen te kletsen, kletsen we vrolijk terug. (Ik bedoel, we moeten toch ons Italiaans oefenen?!) Het is allemaal 'small-talk'. Mijn vriendin kreeg zo'n opdringerig ventje te verduren. Toen hij vroeg of ze wilde dansen, zei ze netjes: non, grazie. Dat werkt hier dus gewoon niet. Hij droeg haar nog net niet naar de dansvloer, maar een nee kon hij simpelweg niet accepteren. Vandaar dat wij maar naar de wc zijn gevlucht, zoals meisjes wel vaker doen. ;)

Nog een voorbeeld: Ik kwam uit de metro, ik was op weg naar huis. Toen ik op de roltrap stond kwam er een man voorbij, hij zei 'ciao', ik negeerde hem. Gelukkig liep hij door. Het verhaal is alleen nog niet afgelopen... Toen ik vervolgens de 5 minuten naar huis liep, kwam hij achter mij aan. Ik had mijn muziek op, dus ik kon makkelijk doen alsof ik hem niet hoorde. Toen hij voor me kwam staan kon ik jammer genoeg de schijn niet meer ophouden. Hij begon te vragen hoe ik heette, waar ik vandaan kwam, en tenslotte, of ik met hem uit wilde. Ik zei netjes: non grazie. Vervolgens weer... en weer.... en weer.... en weer... en weer... Hij kon blijkbaar niet geloven dat ik niet met hem, de geweldige Italiaan, uit wilde. Toen hij uiteindelijk vroeg: 'Tu sei sposata?' (Ben je getrouwd?) ging er bij mij een lichtje branden. Nou ja, lichtje, de zon ging op. Ik draag namelijk de trouwring van wijlen mijn oma. Dus ik keek naar mijn ring en zei vervolgens vrolijk: SI!! :D Ik kreeg het nog even benauwd toen hij vervolgens een beetje achterdochtig vroeg hoe oud ik was, maar dat leugentje ging me ook goed af. (Ik was 21!) Gelukkig ging hij er vervolgens als een haas vandoor, onder een luid: 'Scusa, scusa!!' (Sorry, sorry!!)

Nog iets leuks: Italianen zijn heel erg opvliegend, vooral in het verkeer. Nou is dat ook wel logisch, want ze kunnen echt geen auto rijden. In een stad als Rome is dat helemaal een ramp. Als ze worden afgesneden, kan je ze zien schelden (met flinke handgebaren) in de auto. Soms is het zo erg dat ze gewoon stoppen, uit de auto komen, naar de andere auto lopen (als die er nog is) en vervolgens tegen recht tegen die persoon gaan staan schelden, midden op de weg. Super om te zien moet ik zeggen. Ook in het parkeren zijn ze zacht uitgedrukt, geen kei. Gisteren liep ik naar huis, klonk er opeens luid getoeter. (Nou hoor je dat hier altijd, 'honk honk' is zo ongeveer hun tweede taal) Maar toch keek ik even om. Bleek dat er een auto gewoon midden op de weg was geparkeerd. Een beetje naar de zijkant, dat wel, een autootje van hetzelfde formaat had er misschien nog wel langs gekund. Helaas zat er een busje achter, en nog een auto, en nog een, en nog een. De eigenaar van de auto was nergens te bekennen. Hi-la-risch.