Daar is hij dan: mijn laatste blog. Mijn stemming op het moment: vrij verdrietig. Ondanks dat ik eigenlijk nog niet echt kan geloven dat ik weer terug ga. Mijn hele leven is hier zo normaal geworden, dat het feit dat ik nu weer naar Nederland ga nog niet helemaal tot mij doordringt. Natuurlijk heb ik ook wel weer zin om iedereen weer te zien, om weer in mijn 'eigen' land te zijn, maar deze vier maanden waren tot nu toe de beste van mijn leven. Ik heb zo ontzettend veel nieuwe mensen leren kennen en nieuwe dingen gedaan.
Voor de gelegenheid zal ik een kleine samenvatting geven.
De eerste dag school, de Irish Pub, AS Roma-Inter, Napels en Pompei, Sicilië, op bezoek bij Ania, Orvieto, het Vaticaan, gids spelen, de stad ontdekken, mijn gastgezin, het eten. Ik zou nog wel even door kunnen gaan, maar dan valt het niet meer onder het kopje 'kleine samenvatting'.
Nou zeggen ze wel dat niemand dit meer van me af kan nemen, maar het liefst doe ik het allemaal gewoon nog een keer. Ondanks dat ik voordat ik wegging mijn twijfels en angsten had, is het alles geweest wat ik me maar had kunnen dromen.... en meer. Nou moet ik zeggen dat deze week me al wel een beetje heeft voorbereid, aangezien Harmen en Tjibbe zondag zijn gearriveerd met de auto. Het is ontzettend gezellig en het voelt ook wat meer als vakantie, wat het misschien wat makkelijker maakt om terug te gaan. Misschien. Waarschijnlijk niet. Ik ben denk ik ook wel een beetje verwend hier. Vier uur school op een dag, leuke vrienden, reisjes, heerlijk eten. Wat kan je je nog meer wensen?
Goed. Mijn koffer is ingepakt. Mijn afscheidsetentje staat gepland. Mijn laatste blog geschreven.
Arrivederci Roma! Mi manchi gia..
donderdag 3 juni 2010
dinsdag 18 mei 2010
Mio tempo qui sta finendo..
Ofwel: mijn tijd hier is aan het eindigen.
Ik heb nu nog welgeteld 17 dagen hier.
Dat maakt me aan de ene kant ontzettend treurig, maar aan de andere kant wil ook wel weer terug naar huis. Het feit dat ik me zo bewust ben van het aantal dagen dat mij nog resteert in Rome maakt dat ik vandaag maar een lijstje heb gemaakt. Een lijstje met wat ik nog wil zien, wat ik nog wil kopen en wat ik nog wil doen.
Ik kwam erachter dat mijn lijstje nog best lang is. Ik kwam er ook achter dat dat niet komt omdat ik mij niet nuttig heb gemaakt hier of omdat ik alleen maar in bed heb gelegen.
Het komt doordat er zo ontzettend veel te zien is in Rome. Zo veel dat je wel meer dan deze 4 maanden nodig hebt om het allemaal te bekijken. Ik ga natuurlijk nog mijn best doen alles wat op mijn lijstje staat af te werken, maar ik zal zeker terug komen naar Rome. Als het even kan ook weer voor langere tijd.
Ik zou ook een lijstje kunnen maken van de dingen die ik ga missen hier. Maar ook die zou heel lang worden. Ik zal toch wat dingen opnoemen!
Ten eerste. Het feit dat je altijd, wanneer je ook maar wilt, iets te doen of te zien hebt. Rome is een openluchtmuseum. Een een gigantische ook. Vooral als je een beetje cultureel ingesteld bent, is het een waar paradijs. Maar ook als je dat niet bent is er nog genoeg te doen. Het nachtleven bijvoorbeeld is ook super. Nou moet ik zeggen dat ik wel vaak in dezelfde bar te vinden ben (dat doe je toch automatisch denk ik), maar dat neemt niet weg dat ik ook verder heb gekeken. Ondanks dat het vrij duur is in vergelijking met Nederland, is het ook veel beter.
Ten tweede. Het eten. Ik hoef er eigenlijk weinig woorden aan vuil te maken, aangezien iedereen de Italiaanse keuken wel eens geprobeerd heeft. Ik bedoel, dat kan toch niet beter! Nou heb ik wel geluk, aangezien ik in een gastgezin verblijf en dus eten krijg. Maria, mijn gastvrouw, kan ontzettend goed koken. Onder het kopje eten valt natuurlijk ook het ijs. Ik weet wel, in Kampen hebben we de Marena, waar het ijs heerlijk is. Maar het valt toch in het niet bij de oudste ijssalon van Rome, Fassi, of de ijssalon bij het Pantheon, waar je kunt kiezen uit 99 smaken. Voornamelijk het feit dat eten hier zo belangrijk is, maakt dat Italië hoog bij mij in het vaandel staat. Ik houd namelijk van eten.
Ten derde. De mensen. Ik moet wel verduidelijken dat ik hier niet alleen de Italianen mee bedoel, maar alle mensen die ik hier ontmoet heb. En dat zijn er nog wel wat. Op onze school zitten veel mensen, uit ontzettend veel verschillende landen. Op die manier leer je nog wel eens wat over andere landen en andere nationaliteiten! Het zorgde er ook voor dat ik niet alleen mijn Italiaans verbeterd heb, maar ook mijn Engels en mijn Duits. Ik kan zelfs wat zeggen in het Zweeds, Spaans, Fins en Zwitsers (zwitsers-duits). Niet veel, maar het is ontzettend leuk om wat van andere landen mee te krijgen.
Mijn conclusie is dan ook: als je de kans hebt, ga naar het buitenland. Ga naar een taalschool, studeer een tijdje ergens anders, of ga alleen op vakantie. Het zorgt er allemaal voor dat je je horizon verbreedt, openstaat voor andere mensen en eens verder kijkt dan je neus lang is.
Ik heb nu nog welgeteld 17 dagen hier.
Dat maakt me aan de ene kant ontzettend treurig, maar aan de andere kant wil ook wel weer terug naar huis. Het feit dat ik me zo bewust ben van het aantal dagen dat mij nog resteert in Rome maakt dat ik vandaag maar een lijstje heb gemaakt. Een lijstje met wat ik nog wil zien, wat ik nog wil kopen en wat ik nog wil doen.
Ik kwam erachter dat mijn lijstje nog best lang is. Ik kwam er ook achter dat dat niet komt omdat ik mij niet nuttig heb gemaakt hier of omdat ik alleen maar in bed heb gelegen.
Het komt doordat er zo ontzettend veel te zien is in Rome. Zo veel dat je wel meer dan deze 4 maanden nodig hebt om het allemaal te bekijken. Ik ga natuurlijk nog mijn best doen alles wat op mijn lijstje staat af te werken, maar ik zal zeker terug komen naar Rome. Als het even kan ook weer voor langere tijd.
Ik zou ook een lijstje kunnen maken van de dingen die ik ga missen hier. Maar ook die zou heel lang worden. Ik zal toch wat dingen opnoemen!
Ten eerste. Het feit dat je altijd, wanneer je ook maar wilt, iets te doen of te zien hebt. Rome is een openluchtmuseum. Een een gigantische ook. Vooral als je een beetje cultureel ingesteld bent, is het een waar paradijs. Maar ook als je dat niet bent is er nog genoeg te doen. Het nachtleven bijvoorbeeld is ook super. Nou moet ik zeggen dat ik wel vaak in dezelfde bar te vinden ben (dat doe je toch automatisch denk ik), maar dat neemt niet weg dat ik ook verder heb gekeken. Ondanks dat het vrij duur is in vergelijking met Nederland, is het ook veel beter.
Ten tweede. Het eten. Ik hoef er eigenlijk weinig woorden aan vuil te maken, aangezien iedereen de Italiaanse keuken wel eens geprobeerd heeft. Ik bedoel, dat kan toch niet beter! Nou heb ik wel geluk, aangezien ik in een gastgezin verblijf en dus eten krijg. Maria, mijn gastvrouw, kan ontzettend goed koken. Onder het kopje eten valt natuurlijk ook het ijs. Ik weet wel, in Kampen hebben we de Marena, waar het ijs heerlijk is. Maar het valt toch in het niet bij de oudste ijssalon van Rome, Fassi, of de ijssalon bij het Pantheon, waar je kunt kiezen uit 99 smaken. Voornamelijk het feit dat eten hier zo belangrijk is, maakt dat Italië hoog bij mij in het vaandel staat. Ik houd namelijk van eten.
Ten derde. De mensen. Ik moet wel verduidelijken dat ik hier niet alleen de Italianen mee bedoel, maar alle mensen die ik hier ontmoet heb. En dat zijn er nog wel wat. Op onze school zitten veel mensen, uit ontzettend veel verschillende landen. Op die manier leer je nog wel eens wat over andere landen en andere nationaliteiten! Het zorgde er ook voor dat ik niet alleen mijn Italiaans verbeterd heb, maar ook mijn Engels en mijn Duits. Ik kan zelfs wat zeggen in het Zweeds, Spaans, Fins en Zwitsers (zwitsers-duits). Niet veel, maar het is ontzettend leuk om wat van andere landen mee te krijgen.
Mijn conclusie is dan ook: als je de kans hebt, ga naar het buitenland. Ga naar een taalschool, studeer een tijdje ergens anders, of ga alleen op vakantie. Het zorgt er allemaal voor dat je je horizon verbreedt, openstaat voor andere mensen en eens verder kijkt dan je neus lang is.
maandag 10 mei 2010
La famiglia per sempre
Na ze 3 maanden niet gezien te hebben, was daar dan op maandag deel 1 van mijn familie: vader, moeder en zusje! Ik moet zeggen, het was heel apart om ze opeens te zien. Je bouwt namelijk een heel ander leven op, waar je familie dan niet in voorkomt. Als ze er opeens wel zijn is dat vrij apart!
Dat wil niet zeggen dat het niet ontzettend leuk was.
Het is me vooral ontzettend bevallen gidsje te spelen. Ik ken Rome nu aardig en aangezien ik ook nog wel cultureel aangelegd ben, weet ik meestal ook nog wel wat te vertellen over de verschillende monumenten. Mijn ouders hadden Rome nog nooit gezien, dus alles was indrukwekkend. Alle bekende monumenten kwamen aan bod: Colloseum, Forum Romanum, Pantheon, Trevi fontein, Vaticaanstad. Donderdag kwamen dan mijn broer en zn vriendin aan. Ook zij waren nog nooit in deze geweldige stad geweest, dus ik kon mijn gidskwaliteiten weer gebruiken!
Zelfs ik heb nog nieuwe dingen gezien op mijn weg door Rome. Daarbij was ik deze maanden ook nog niet in het Vaticaanse museum geweest, dus dat kwam mooi uit. Eigenlijk voelde het voor mij ook als een soort vakantie in Rome. Op het feit na dat ik dan 's avonds/'s nachts niet mee terug ging naar het hotel, maar in mijn eigen bedje dook.
Nu we het dan toch hebben over 's avonds/'s nachts, kan ik ook de mededeling maken dat ik me vreselijk misdragen heb. Ik dacht namelijk: ze zijn er allemaal toch maar 1 week (of 4 dagen in het geval van mijn broer en zijn vriendin), laat ik het er dan ook maar van nemen. Zo geschiedde het dat ik vanaf dinsdag elke avond ben uit geweest. Favoriet was de Irish Pub. Ik ga er zelf ook altijd heen op dinsdag, want dan is er karaoke. De sfeer is er heerlijk en je ontmoet zo gemakkelijk mensen!
Terug naar het serieuze deel van de reis. Ik heb weer wat behoorlijk cultuur opgesnoven, vandaar dat ik nu ook verkouden ben denk ik.. Heel erg veel rondgelopen en gezorgd dat we de meest belangrijke plaatsen gezien hebben. Donderdag heb ik samen met mijn zus ook nog eens iets heel leuks en aparts meegemaakt! Ik heb namelijk wat Zwitserse gardisten (het 'legertje' van de paus, met die leuke pakjes) leren kennen. Een van hen vroeg of ik naar de 'Giuramento' van de gardisten wilde komen. Dat is dus het moment waarop de nieuwe gardisten op de vlag moeten zweren. Je kon er alleen binnen komen met een ticket. Er zat een hele ceremonie omheen en het was ontzettend indrukwekkend om te zien!
We hebben ook Ostia Antica nog bezocht, waar ik in een eerdere blog ook al over gesproken heb. Ik dacht, zo krijgen ze ook een beetje het gevoel hoe het is om in een oude Romeinse stad rond te lopen. Uiteindelijk is het ze allemaal goed bevallen geloof ik. Mijn moeder kon prima begrijpen dat ik het hier zo ontzettend naar mijn zin had!
Dus, voor referenties over deze prachtige stad, kan je nu naast mij ook bij hen terecht!
Ik hoop echt dat iedereen Rome eens in zijn leven bezoekt, want ik ben helemaal verliefd op deze stad!
Dat wil niet zeggen dat het niet ontzettend leuk was.
Het is me vooral ontzettend bevallen gidsje te spelen. Ik ken Rome nu aardig en aangezien ik ook nog wel cultureel aangelegd ben, weet ik meestal ook nog wel wat te vertellen over de verschillende monumenten. Mijn ouders hadden Rome nog nooit gezien, dus alles was indrukwekkend. Alle bekende monumenten kwamen aan bod: Colloseum, Forum Romanum, Pantheon, Trevi fontein, Vaticaanstad. Donderdag kwamen dan mijn broer en zn vriendin aan. Ook zij waren nog nooit in deze geweldige stad geweest, dus ik kon mijn gidskwaliteiten weer gebruiken!
Zelfs ik heb nog nieuwe dingen gezien op mijn weg door Rome. Daarbij was ik deze maanden ook nog niet in het Vaticaanse museum geweest, dus dat kwam mooi uit. Eigenlijk voelde het voor mij ook als een soort vakantie in Rome. Op het feit na dat ik dan 's avonds/'s nachts niet mee terug ging naar het hotel, maar in mijn eigen bedje dook.
Nu we het dan toch hebben over 's avonds/'s nachts, kan ik ook de mededeling maken dat ik me vreselijk misdragen heb. Ik dacht namelijk: ze zijn er allemaal toch maar 1 week (of 4 dagen in het geval van mijn broer en zijn vriendin), laat ik het er dan ook maar van nemen. Zo geschiedde het dat ik vanaf dinsdag elke avond ben uit geweest. Favoriet was de Irish Pub. Ik ga er zelf ook altijd heen op dinsdag, want dan is er karaoke. De sfeer is er heerlijk en je ontmoet zo gemakkelijk mensen!
Terug naar het serieuze deel van de reis. Ik heb weer wat behoorlijk cultuur opgesnoven, vandaar dat ik nu ook verkouden ben denk ik.. Heel erg veel rondgelopen en gezorgd dat we de meest belangrijke plaatsen gezien hebben. Donderdag heb ik samen met mijn zus ook nog eens iets heel leuks en aparts meegemaakt! Ik heb namelijk wat Zwitserse gardisten (het 'legertje' van de paus, met die leuke pakjes) leren kennen. Een van hen vroeg of ik naar de 'Giuramento' van de gardisten wilde komen. Dat is dus het moment waarop de nieuwe gardisten op de vlag moeten zweren. Je kon er alleen binnen komen met een ticket. Er zat een hele ceremonie omheen en het was ontzettend indrukwekkend om te zien!
We hebben ook Ostia Antica nog bezocht, waar ik in een eerdere blog ook al over gesproken heb. Ik dacht, zo krijgen ze ook een beetje het gevoel hoe het is om in een oude Romeinse stad rond te lopen. Uiteindelijk is het ze allemaal goed bevallen geloof ik. Mijn moeder kon prima begrijpen dat ik het hier zo ontzettend naar mijn zin had!
Dus, voor referenties over deze prachtige stad, kan je nu naast mij ook bij hen terecht!
Ik hoop echt dat iedereen Rome eens in zijn leven bezoekt, want ik ben helemaal verliefd op deze stad!
dinsdag 27 april 2010
Un week-end italiano!
Even een introductie: vorig jaar zat er een jaar lang een Italiaans meisje bij mij op school, genaamd Ania. Ze was in februari weer even terug in Nederland en ik heb haar toen beloofd ook bij haar langs te gaan als ik in Rome zou zijn. Vandaar dat ik afgelopen weekend naar het zuiden ben gereisd, om precies te zijn naar Corato, niet ver van Barletta en Trani. Ik vertrok vrijdagochtend en kwam zondagavond weer terug.
Het was ongeveer 4 uur reizen met de trein. Tenminste, dat stond op mijn ticket. Het bleek iets langer te duren, aangezien er iets mis was met het spoor op een bepaald traject. Nou blijkt dat wel vaker te gebeuren in het zuiden van Italië... Ik moest dus een stuk met de bus en vervolgens weer met de trein. Gelukkig werd ik daar al opgewacht door Ania en haar vader! Ik kreeg ook gelijk bij haar thuis een heel maal voorgeschoteld, de grootte van een avondeten. Gelukkig had ik honger.
's Middags Castel del Monte bezocht, het kasteel dat op de één eurocent van Italië staat. Nou weet ik dat deze in Nederland eigenlijk niet meer bestaan, maar stel, je denkt: 'Die wil ik nog eens zien!'. Dan heb ik er eentje. Moet je natuurlijk wel even wachten tot ik terug ben.
's Avonds werd er een surpriseparty gegeven voor een vriend van haar vriend. Ik moet echt zeggen: die Italianen weten hoe ze feestjes moeten geven! Het was super gezellig en iedereen was sterk onder de indruk van mijn Italiaans. Ikzelf was al lang blij dat ik zo ongeveer verstond wat ze zeiden. Om 12 uur, toen Felice (de jarige job (ik vermeld zijn naam, omdat ik die ontzettend leuk vind! Het betekent namelijk 'gelukkig')) dan jarig was, kwam er ook nog eens een Braziliaanse danseres. Met glitterpakje en al. Dus ook nog even lekker gedanst.
De volgende dag kon ik gelukkig een beetje uitslapen, want 's avonds was het plan om weer uit te gaan. In de middag samen met nog 3 vrienden naar Trani geweest, waar ze me de prachtige zee en haven hebben laten zien! Gelukkig daarna nog even uitgerust, want ik was eigenlijk nog vrij moe van de vorige dag. Rond 10 uur gingen we na het eten naar een café, om wat te drinken met wat andere vrienden van haar. En dan, om 12 uur, was het zo ver: Ania was jarig!! :)
Gelijk weer goed geleerd hoe je 'Welgefeliciteerd' moet zingen in het Italiaans.
Vervolgens vertrokken naar een club, waar het natuurlijk weer vrij laat is geworden.
Om het feest dan compleet te maken, was er op zondag dan dus ook nog Ania's verjaardag. Rond 12 uur eerst een aperitiefje gedronken met haar vrienden en vervolgens de halve middag aan tafel gezeten met haar familie. Ik heb zo ontzettend veel gegeten, het is bijna niet op te noemen. Om een poging te wagen: antipasti, primo piatto, secondo piatto, frutta, dolce, caffè. Ik wist niet dat mijn maag zo op kon rekken.
Voordat ik wegging nog even geslapen en toen kon ik hele traject (auto,trein,bus,trein) weer afleggen. Maar het was het waard, want het weekend was geweldig. Ik ben verliefd op Italië en nu voornamelijk op de mensen. Ze zijn gastvrij, vriendelijk, en ontzettend grappig. Ik hoop snel weer een keer terug te gaan naar Ania!
Het was ongeveer 4 uur reizen met de trein. Tenminste, dat stond op mijn ticket. Het bleek iets langer te duren, aangezien er iets mis was met het spoor op een bepaald traject. Nou blijkt dat wel vaker te gebeuren in het zuiden van Italië... Ik moest dus een stuk met de bus en vervolgens weer met de trein. Gelukkig werd ik daar al opgewacht door Ania en haar vader! Ik kreeg ook gelijk bij haar thuis een heel maal voorgeschoteld, de grootte van een avondeten. Gelukkig had ik honger.
's Middags Castel del Monte bezocht, het kasteel dat op de één eurocent van Italië staat. Nou weet ik dat deze in Nederland eigenlijk niet meer bestaan, maar stel, je denkt: 'Die wil ik nog eens zien!'. Dan heb ik er eentje. Moet je natuurlijk wel even wachten tot ik terug ben.
's Avonds werd er een surpriseparty gegeven voor een vriend van haar vriend. Ik moet echt zeggen: die Italianen weten hoe ze feestjes moeten geven! Het was super gezellig en iedereen was sterk onder de indruk van mijn Italiaans. Ikzelf was al lang blij dat ik zo ongeveer verstond wat ze zeiden. Om 12 uur, toen Felice (de jarige job (ik vermeld zijn naam, omdat ik die ontzettend leuk vind! Het betekent namelijk 'gelukkig')) dan jarig was, kwam er ook nog eens een Braziliaanse danseres. Met glitterpakje en al. Dus ook nog even lekker gedanst.
De volgende dag kon ik gelukkig een beetje uitslapen, want 's avonds was het plan om weer uit te gaan. In de middag samen met nog 3 vrienden naar Trani geweest, waar ze me de prachtige zee en haven hebben laten zien! Gelukkig daarna nog even uitgerust, want ik was eigenlijk nog vrij moe van de vorige dag. Rond 10 uur gingen we na het eten naar een café, om wat te drinken met wat andere vrienden van haar. En dan, om 12 uur, was het zo ver: Ania was jarig!! :)
Gelijk weer goed geleerd hoe je 'Welgefeliciteerd' moet zingen in het Italiaans.
Vervolgens vertrokken naar een club, waar het natuurlijk weer vrij laat is geworden.
Om het feest dan compleet te maken, was er op zondag dan dus ook nog Ania's verjaardag. Rond 12 uur eerst een aperitiefje gedronken met haar vrienden en vervolgens de halve middag aan tafel gezeten met haar familie. Ik heb zo ontzettend veel gegeten, het is bijna niet op te noemen. Om een poging te wagen: antipasti, primo piatto, secondo piatto, frutta, dolce, caffè. Ik wist niet dat mijn maag zo op kon rekken.
Voordat ik wegging nog even geslapen en toen kon ik hele traject (auto,trein,bus,trein) weer afleggen. Maar het was het waard, want het weekend was geweldig. Ik ben verliefd op Italië en nu voornamelijk op de mensen. Ze zijn gastvrij, vriendelijk, en ontzettend grappig. Ik hoop snel weer een keer terug te gaan naar Ania!
zondag 18 april 2010
Orvieto e Ostia Antica!
Wat een enthousiasme zal je wel denken, weer een blog!
En dat klopt, maar ik heb dan ook flink wat gedaan.
Zaterdag was er een uitje van school naar Orvieto. Dat is een klein stadje boven Rome, in de regio Umbrië. (Voor meer informatie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Orvieto)
Net zoals het reisje naar Pompei en Napels, kregen we een tour van onze lerares. We bezochten onder andere een gigantisch diepe put, waar aan weerszijden trappen rondliepen. Ik was best blij toen we naar beneden konden lopen, dat betekende namelijk mooie foto's! Ik was niet meer zo blij toen we dus ook weer omhoog moesten.. Iemand die een pakje per dag rookt was nog sneller dan ik boven, dat zegt genoeg lijkt me.
Nadat iedereen weer uitgepuft was, liepen we naar de Duomo (dom) van Orvieto. Voor de mensen die wel eens in Florence zijn geweest, hij lijkt er sterk op! De buitenkant van de dom was prachtig versierd en dan verwacht je meestal ook wel wat leuks aan de binnenkant. De dom stelde mij sterk teleur, het was 'aardig'. Ter vergelijking: het was alsof je net een ontzettend knappe man (of vrouw) had gezien, en vervolgens blijkt dat er alleen maar onzin uit hem/haar komt. Genoeg over de dom.
Tussen de middag weer lekker kunnen genieten van mijn broodjes van Maria, en 's middags zelf wat door de stad kunnen slenteren. Ik heb zelfs nog een museum over de Etrusken bezocht! Rond 5 uur stapten we weer de bus in, om vervolgens natuurlijk in slaap te vallen. Ik weet niet wat het is met terugreizen, maar op de een of andere manier valt íedereen áltijd in slaap!
Zondag: Ostia Antica!
Ostia Antica is een soort Pompei, maar dan wat dichter bij Rome. Het is ook heel goed bewaard gebleven, volgens mij door de slib die het bedekt heeft. Je loopt echt rond in een stadje. Dan wel eentje met veelal huizen zonder daken, maar dat drukt de pret niet. Het leuke van Ostia Antica is, dat je echt overal in/heen kan. Er zijn geen wegen waar je op moet blijven, je kan je eigen ontdekkingstochtje beginnen. Ik voelde me een beetje Dora the Explorer, maar zonder de leuke Engels liedjes. Ook omdat er vrij weinig mensen waren, kwam het nog wel eens voor dat ik helemaal alleen met wat Romeinse huizen om me heen stond. Dat versterkte het gevoel nog eens!
Al bij al was het een erg leerzaam weekend, waarvan ik vond dat ik die toch even met iedereen moest delen. Beide plaatsen zijn namelijk aanraders, voor het geval je (voor langere tijd) naar Rome gaat!
Baci!
En dat klopt, maar ik heb dan ook flink wat gedaan.
Zaterdag was er een uitje van school naar Orvieto. Dat is een klein stadje boven Rome, in de regio Umbrië. (Voor meer informatie: http://nl.wikipedia.org/wiki/Orvieto)
Net zoals het reisje naar Pompei en Napels, kregen we een tour van onze lerares. We bezochten onder andere een gigantisch diepe put, waar aan weerszijden trappen rondliepen. Ik was best blij toen we naar beneden konden lopen, dat betekende namelijk mooie foto's! Ik was niet meer zo blij toen we dus ook weer omhoog moesten.. Iemand die een pakje per dag rookt was nog sneller dan ik boven, dat zegt genoeg lijkt me.
Nadat iedereen weer uitgepuft was, liepen we naar de Duomo (dom) van Orvieto. Voor de mensen die wel eens in Florence zijn geweest, hij lijkt er sterk op! De buitenkant van de dom was prachtig versierd en dan verwacht je meestal ook wel wat leuks aan de binnenkant. De dom stelde mij sterk teleur, het was 'aardig'. Ter vergelijking: het was alsof je net een ontzettend knappe man (of vrouw) had gezien, en vervolgens blijkt dat er alleen maar onzin uit hem/haar komt. Genoeg over de dom.
Tussen de middag weer lekker kunnen genieten van mijn broodjes van Maria, en 's middags zelf wat door de stad kunnen slenteren. Ik heb zelfs nog een museum over de Etrusken bezocht! Rond 5 uur stapten we weer de bus in, om vervolgens natuurlijk in slaap te vallen. Ik weet niet wat het is met terugreizen, maar op de een of andere manier valt íedereen áltijd in slaap!
Zondag: Ostia Antica!
Ostia Antica is een soort Pompei, maar dan wat dichter bij Rome. Het is ook heel goed bewaard gebleven, volgens mij door de slib die het bedekt heeft. Je loopt echt rond in een stadje. Dan wel eentje met veelal huizen zonder daken, maar dat drukt de pret niet. Het leuke van Ostia Antica is, dat je echt overal in/heen kan. Er zijn geen wegen waar je op moet blijven, je kan je eigen ontdekkingstochtje beginnen. Ik voelde me een beetje Dora the Explorer, maar zonder de leuke Engels liedjes. Ook omdat er vrij weinig mensen waren, kwam het nog wel eens voor dat ik helemaal alleen met wat Romeinse huizen om me heen stond. Dat versterkte het gevoel nog eens!
Al bij al was het een erg leerzaam weekend, waarvan ik vond dat ik die toch even met iedereen moest delen. Beide plaatsen zijn namelijk aanraders, voor het geval je (voor langere tijd) naar Rome gaat!
Baci!
woensdag 14 april 2010
Sicilia: parte due
(Dit is deel 2, lees eerst deel 1 hieronder!)
En we gaan weer vrolijk verder. Het is alleen wat overzichtelijker op deze manier.
We besloten de volgende dag de bus te pakken van 1 uur naar Catania. Dit betekende dat we op ons dooie akkertje konden ontbijten, douchen, aankleden en nog even tv kijken. Ik wilde eigenlijk geen afscheid nemen van Siracusa, maar we hadden een hostel geboekt in Catania, dus we moesten wel. Na anderhalf uur stapten we uit in wat de Canadese vrouw een 'nasty shithole' had genoemd. Dat bleek gelukkig heel erg mee te vallen, Katja vond het zelfs de mooiste stad van de drie! Aangekomen in het hostel besloten we gelijk maar een dagtour naar de Etna voor morgen te boeken, wat de Canadese vrouw ons had aangeraden. Aangezien het toen al 4 uur was, kwamen we op het idee dan maar gigantisch de toerist uit te gaan hangen: we namen het toeristentreintje! Het was eigenlijk een heel goed idee, het wordt nogal onderschat vind ik eigenlijk. We konden namelijk in 3 kwartier de hele stad bekijken, met uitleg en al. Ook zelf nog even rondgelopen, want het grote nadeel is dat je niet echt goede foto's kan maken..
Ondanks dat we vrij veel geslapen hadden waren we toch vrij moe (of lui) in de avond en besloten daarom maar met 2 films op de bank te gaan zitten: Meet The Parents en Hostel. De laatste, niet omdat we nou zoveel van horror houden, maar omdat we vonden dat we Hostel wel eens in een hostel moesten kijken. De receptionist vond het vervolgens erg grappig om sinister te gaan doen, en wilde ons de kelder wel even laten zien, daar was namelijk een klein riviertje (wat niet verzonnen is trouwens, die was er wel!). Wij waren al bang zat, dus liever niet.
We werden om 9 uur opgehaald om naar de Etna te gaan. We konden gelukkig bergschoenen lenen en een dikke jas, aangezien we die natuurlijk niet mee hadden. Uiteindelijk waren we met een groepje van 8: een Frans koppel, 2 Finse koppels, en wij. De gids was een onderzoeker aan de universiteit. Hij had geologie gestudeerd en was gespecialiseerd in vulkanisme. Hij deed deze tours als een soort van bijbaantje. Ofwel: alle vragen over vulkanisme die we hadden, konden we aan hem stellen! Hij liet ons van alles zien: oude lavastromen, kraters, grotten, enz. In een grot gingen we met helm en zaklantaarn naar binnen. Het was gecreëerd door de lava, en we konden zo'n 300 meter doorlopen. Onderweg ook nog 2 vleermuizen gezien! Al met al was het werkelijk een geweldige dag, want het was ook weer eens wat anders dan alleen maar kerken en oude gebouwen bekijken! En daarbij was de gids gewoon geweldig. Zijn Engels was perfect, maakte constant grapjes, en had heel veel interessante dingen te vertellen. Door de hele dagtrip waren we (weer) behoorlijk moet en besloten na een drankje in de pub maar te gaan slapen.
En dan was de laatste dag alweer aangebroken. We liepen 's ochtends nog even wat rond in Catania, en namen de bus van 1 uur naar Palermo. Daar mochten we onze bagage droppen bij het Hostel en konden we dus nog even lekker rondwandelen. De bus van 8 uur zou ons naar het vliegveld brengen, maar eigenlijk wilden we helemaal niet gaan. Het leven op Sicilië beviel ons veel te goed. En daarbij is het heel raar om na een vakantie niet terug naar huis te gaan, maar terug naar je 'andere vakantie' (Rome). Het vliegtuig bleek ook nog eens 2 uur vertraging te hebben. Hierdoor waren we pas om 12 uur in Rome. De terugweg in de taxi werden we gelukkig wakker gehouden door de taxichauffeur, die maar niet op kon houden met praten. Alle onderwerpen kwamen aan bod: het verkeer, zijn auto, de maffia, vervelende klanten. Ik had nooit in het begin moeten zeggen dat we wel wat Italiaans konden.. Om half 2 kon ik eindelijk mijn bedje in duiken en terug verlangen naar Sicilië...
De foto's zijn te vinden op: http://picasaweb.google.com/Hannii91/FotoSRome#
En we gaan weer vrolijk verder. Het is alleen wat overzichtelijker op deze manier.
We besloten de volgende dag de bus te pakken van 1 uur naar Catania. Dit betekende dat we op ons dooie akkertje konden ontbijten, douchen, aankleden en nog even tv kijken. Ik wilde eigenlijk geen afscheid nemen van Siracusa, maar we hadden een hostel geboekt in Catania, dus we moesten wel. Na anderhalf uur stapten we uit in wat de Canadese vrouw een 'nasty shithole' had genoemd. Dat bleek gelukkig heel erg mee te vallen, Katja vond het zelfs de mooiste stad van de drie! Aangekomen in het hostel besloten we gelijk maar een dagtour naar de Etna voor morgen te boeken, wat de Canadese vrouw ons had aangeraden. Aangezien het toen al 4 uur was, kwamen we op het idee dan maar gigantisch de toerist uit te gaan hangen: we namen het toeristentreintje! Het was eigenlijk een heel goed idee, het wordt nogal onderschat vind ik eigenlijk. We konden namelijk in 3 kwartier de hele stad bekijken, met uitleg en al. Ook zelf nog even rondgelopen, want het grote nadeel is dat je niet echt goede foto's kan maken..
Ondanks dat we vrij veel geslapen hadden waren we toch vrij moe (of lui) in de avond en besloten daarom maar met 2 films op de bank te gaan zitten: Meet The Parents en Hostel. De laatste, niet omdat we nou zoveel van horror houden, maar omdat we vonden dat we Hostel wel eens in een hostel moesten kijken. De receptionist vond het vervolgens erg grappig om sinister te gaan doen, en wilde ons de kelder wel even laten zien, daar was namelijk een klein riviertje (wat niet verzonnen is trouwens, die was er wel!). Wij waren al bang zat, dus liever niet.
We werden om 9 uur opgehaald om naar de Etna te gaan. We konden gelukkig bergschoenen lenen en een dikke jas, aangezien we die natuurlijk niet mee hadden. Uiteindelijk waren we met een groepje van 8: een Frans koppel, 2 Finse koppels, en wij. De gids was een onderzoeker aan de universiteit. Hij had geologie gestudeerd en was gespecialiseerd in vulkanisme. Hij deed deze tours als een soort van bijbaantje. Ofwel: alle vragen over vulkanisme die we hadden, konden we aan hem stellen! Hij liet ons van alles zien: oude lavastromen, kraters, grotten, enz. In een grot gingen we met helm en zaklantaarn naar binnen. Het was gecreëerd door de lava, en we konden zo'n 300 meter doorlopen. Onderweg ook nog 2 vleermuizen gezien! Al met al was het werkelijk een geweldige dag, want het was ook weer eens wat anders dan alleen maar kerken en oude gebouwen bekijken! En daarbij was de gids gewoon geweldig. Zijn Engels was perfect, maakte constant grapjes, en had heel veel interessante dingen te vertellen. Door de hele dagtrip waren we (weer) behoorlijk moet en besloten na een drankje in de pub maar te gaan slapen.
En dan was de laatste dag alweer aangebroken. We liepen 's ochtends nog even wat rond in Catania, en namen de bus van 1 uur naar Palermo. Daar mochten we onze bagage droppen bij het Hostel en konden we dus nog even lekker rondwandelen. De bus van 8 uur zou ons naar het vliegveld brengen, maar eigenlijk wilden we helemaal niet gaan. Het leven op Sicilië beviel ons veel te goed. En daarbij is het heel raar om na een vakantie niet terug naar huis te gaan, maar terug naar je 'andere vakantie' (Rome). Het vliegtuig bleek ook nog eens 2 uur vertraging te hebben. Hierdoor waren we pas om 12 uur in Rome. De terugweg in de taxi werden we gelukkig wakker gehouden door de taxichauffeur, die maar niet op kon houden met praten. Alle onderwerpen kwamen aan bod: het verkeer, zijn auto, de maffia, vervelende klanten. Ik had nooit in het begin moeten zeggen dat we wel wat Italiaans konden.. Om half 2 kon ik eindelijk mijn bedje in duiken en terug verlangen naar Sicilië...
De foto's zijn te vinden op: http://picasaweb.google.com/Hannii91/FotoSRome#
Sicilia: part'uno
Daar is hij dan: het langverwachte verhaal over mijn reisje naar Sicilië!
Ik heb er maar 2 delen van gemaakt, aangezien ik behoorlijk veel te vertellen heb.
Ik moest donderdag al om half 5 opstaan, want het vliegtuig vertrok namelijk al om 7.10. Dit betekende gelukkig wel dat wij om 11 uur al vrolijk door Palermo konden rondlopen. We hadden toen ook al onze bagage kunnen droppen bij ons hostel. Er was ontzettend veel te zien, gelukkig hadden we al een kaart gehaald bij het informatiecentrum. Alles is erg veelzijdig in Palermo (en ook in de rest van Sicilië), omdat het beïnvloedt is door verschillende bevolkingsgroepen, zoals de Arabieren en de Grieken. Aangezien er ook een mooie winkelstraat was, konden we het niet laten ook nog even wat winkels te bekijken. Met we bedoel ik trouwens Katja en ik. Katja is een Zwitsers meisje die ik hier al een van de eerste dagen heb ontmoet en met wie ik het heel goed kan vinden. Vervolgens even op bed gelegen op de kamer, aangezien we toch wel een beetje moe waren. Rond 6 uur maar wat eten gaan zoeken (en gevonden!). Het was ontzettend lekker en veel. Misschien kwam dat ook wel omdat we vriendjes hadden gemaakt met de kok. Het was zelfs zo erg dat hij persoonlijk onze borden kwam brengen uit de keuken.. Het enige wat hij vervolgens wilde was even op de foto met ons. Vooruit, dat mocht dan wel! De volgende dag moesten we alweer vroeg op, dus besloten we maar gelijk na het eten te gaan slapen.
Om half 7 ging de wekker weer, want we moesten de bus naar Siracusa van 8 uur halen. De busrit duurde 3,5 uur en was heel mooi. Zo konden we namelijk heel veel Sicilië zien! Het hostel in Siracusa was, niet overdreven, het mooiste hostel dat ik ooit heb gezien. (Voor foto's: http://www.lolhostel.com/photo.htm). Er zaten in onze bus ook 3 jongens, die dus uiteindelijk in hetzelfde hostel bleken te slapen. Ze bleken Grieks te zijn en waren ook voor een kleine vakantie naar Sicilië afgereisd vanuit Napels. Ze woonden daar, en studeren er voor een jaar aan de universiteit. Waarschijnlijk gaan we dus nog wel even op bezoek in Napels!
Siracusa is werkelijk een hele mooie stad. De sfeer is heerlijk rustig en kalm, want de stad is niet heel groot. Nou ligt dit ook wel een beetje aan het feit dat wij er in april waren, en niet in bijvoorbeeld juni of juli. Dan is het namelijk afgeladen met toeristen. Om wat geld te besparen hebben we in de gemeenschappelijke keuken wat pasta gemaakt, wat ook prima smaakte. Na het eten ben ik met de Grieken en een Canadese vrouw naar een jazzbar geweest en Katja dook haar bed in, want die voelde zich niet zo lekker.
De volgende dag deden we het rustig aan (het was tenslotte vakantie), maar toch waren we om 10 uur bij de catacomben. Net zoals die onder het Vaticaan, was ook dit erg apart. Het was een soort ondergrondse stad, zoveel gangen waren er. We kregen een privégids, dit was namelijk verplicht en verder was er niemand om met ons mee te gaan! Het volgende plan was om naar het archeologisch park te gaan, en daar 2 vrienden van onze school te ontmoeten. Zij waren namelijk op rondreis door Sicilië, en waren toevallig op dezelfde dag in Siracusa! We hebben de rest van de dag dan ook met hen opgetrokken. In het archeologisch park was onder ander het beroemde Griekse theater en het 'Oor van Dionysius' te zien. Vervolgens weer richting stad gelopen en nog wat gegeten bij een Siciliaans 'fastfoodrestaurant'. Nou moet je niet denken aan een McDonalds of iets dergelijks, want zo 'fast' was het nou ook weer niet. Het was snel, maar op de Italiaanse manier. Of wel: lekker rustig aan. 's Avonds met zijn vieren uit eten geweest in een typisch Siciliaans restaurant, dat ons was aangeraden door de receptionist van het hostel. Toen we terug waren dook Katja weer haar bed in, want ze was nog steeds niet helemaal fit. Ik heb uiteindelijk de halve nacht een Spanjaard (in het Italiaans) gekletst. Hij woont op het moment in Perugia, en studeert daar voor een jaar.
Continua...
Ik heb er maar 2 delen van gemaakt, aangezien ik behoorlijk veel te vertellen heb.
Ik moest donderdag al om half 5 opstaan, want het vliegtuig vertrok namelijk al om 7.10. Dit betekende gelukkig wel dat wij om 11 uur al vrolijk door Palermo konden rondlopen. We hadden toen ook al onze bagage kunnen droppen bij ons hostel. Er was ontzettend veel te zien, gelukkig hadden we al een kaart gehaald bij het informatiecentrum. Alles is erg veelzijdig in Palermo (en ook in de rest van Sicilië), omdat het beïnvloedt is door verschillende bevolkingsgroepen, zoals de Arabieren en de Grieken. Aangezien er ook een mooie winkelstraat was, konden we het niet laten ook nog even wat winkels te bekijken. Met we bedoel ik trouwens Katja en ik. Katja is een Zwitsers meisje die ik hier al een van de eerste dagen heb ontmoet en met wie ik het heel goed kan vinden. Vervolgens even op bed gelegen op de kamer, aangezien we toch wel een beetje moe waren. Rond 6 uur maar wat eten gaan zoeken (en gevonden!). Het was ontzettend lekker en veel. Misschien kwam dat ook wel omdat we vriendjes hadden gemaakt met de kok. Het was zelfs zo erg dat hij persoonlijk onze borden kwam brengen uit de keuken.. Het enige wat hij vervolgens wilde was even op de foto met ons. Vooruit, dat mocht dan wel! De volgende dag moesten we alweer vroeg op, dus besloten we maar gelijk na het eten te gaan slapen.
Om half 7 ging de wekker weer, want we moesten de bus naar Siracusa van 8 uur halen. De busrit duurde 3,5 uur en was heel mooi. Zo konden we namelijk heel veel Sicilië zien! Het hostel in Siracusa was, niet overdreven, het mooiste hostel dat ik ooit heb gezien. (Voor foto's: http://www.lolhostel.com/photo.htm). Er zaten in onze bus ook 3 jongens, die dus uiteindelijk in hetzelfde hostel bleken te slapen. Ze bleken Grieks te zijn en waren ook voor een kleine vakantie naar Sicilië afgereisd vanuit Napels. Ze woonden daar, en studeren er voor een jaar aan de universiteit. Waarschijnlijk gaan we dus nog wel even op bezoek in Napels!
Siracusa is werkelijk een hele mooie stad. De sfeer is heerlijk rustig en kalm, want de stad is niet heel groot. Nou ligt dit ook wel een beetje aan het feit dat wij er in april waren, en niet in bijvoorbeeld juni of juli. Dan is het namelijk afgeladen met toeristen. Om wat geld te besparen hebben we in de gemeenschappelijke keuken wat pasta gemaakt, wat ook prima smaakte. Na het eten ben ik met de Grieken en een Canadese vrouw naar een jazzbar geweest en Katja dook haar bed in, want die voelde zich niet zo lekker.
De volgende dag deden we het rustig aan (het was tenslotte vakantie), maar toch waren we om 10 uur bij de catacomben. Net zoals die onder het Vaticaan, was ook dit erg apart. Het was een soort ondergrondse stad, zoveel gangen waren er. We kregen een privégids, dit was namelijk verplicht en verder was er niemand om met ons mee te gaan! Het volgende plan was om naar het archeologisch park te gaan, en daar 2 vrienden van onze school te ontmoeten. Zij waren namelijk op rondreis door Sicilië, en waren toevallig op dezelfde dag in Siracusa! We hebben de rest van de dag dan ook met hen opgetrokken. In het archeologisch park was onder ander het beroemde Griekse theater en het 'Oor van Dionysius' te zien. Vervolgens weer richting stad gelopen en nog wat gegeten bij een Siciliaans 'fastfoodrestaurant'. Nou moet je niet denken aan een McDonalds of iets dergelijks, want zo 'fast' was het nou ook weer niet. Het was snel, maar op de Italiaanse manier. Of wel: lekker rustig aan. 's Avonds met zijn vieren uit eten geweest in een typisch Siciliaans restaurant, dat ons was aangeraden door de receptionist van het hostel. Toen we terug waren dook Katja weer haar bed in, want ze was nog steeds niet helemaal fit. Ik heb uiteindelijk de halve nacht een Spanjaard (in het Italiaans) gekletst. Hij woont op het moment in Perugia, en studeert daar voor een jaar.
Continua...
woensdag 7 april 2010
Pasqua e il papa!
Juist, het weekend was het Pasen. Dat betekende niet alleen dat ik de paus kon gaan zien, maar ook dat ik maandag nog een extra dagje vrij was :D
We beginnen maar bij vrijdag, de rest van de week heb ik, behalve naar school gaan natuurlijk, niet zoveel uitgevoerd.. Vrijdagavond was er een klein feestje bij een vriendin, die in een appartement woont. Nou moet ik zeggen dat dat het grote (en misschien ook wel enige) voordeel is daarvan: de vrijheid. Je kan feestjes geven, kan eten wanneer je wilt, enz. Voor de rest zijn er alleen maar voordelen aan het hebben van een gastgezin: je krijgt (geweldig) eten, er is altijd iemand om op terug te vallen, je kan Italiaans praten wanneer je dat wilt, en het is ook gewoon gezellig!
We wilden vervolgens eigenlijk ook nog wel uit, maar bij gebrek aan motivatie, en bij een overmaat aan luiheid, besloten we maar gewoon naar huis te gaan. Zaterdagmiddag heerlijk in de zon op het dakterras van een vriend gezeten, hier 1 minuut bij mij om de hoek. Samen met een andere vriend was hij gitaar aan het spelen, dus ik heb een heerlijk relaxte middag gehad. 's Avonds was er opeens heel veel motivatie te bekennen, dus gingen we naar het appartement van (weer een andere) vriendin. Het lijkt nu alsof ik heel veel vrienden hier heb....en eigenlijk is dat ook wel zo :P
We gingen rond een uur of 12 naar een club, op een minuut afstand van mijn huis. Daar was het uitgestorven, maar uiteindelijk een hele leuke nacht gehad, omdat we helemaal los zijn gegaan op de dansvloer!
Zondagochtend vol frisse moed mijn bed uitgekropen, want ik wilde de paus ons toch wel even horen bedanken voor de bloemen. Het regende alleen wel, wat mijn stemming er iets minder op maakte. Toch gaf dit één voordeel: de grootte van de mensenmassa viel mee! En ja hoor, hij bedankte Nederland voor de bloemen, alleen niet op de manier die de vorige paus het deed.. (De vorige paus was ook nog eens veel schattiger dan deze). Hij zei namelijk niet: Bedankt voor die blumen... Zucht, de teleurstelling was zo groot dat ik de rest van de dag maar in mn bed ben blijven liggen. Ons geheimpje: stiekem was ik gewoon heel erg lui.
In het vooruitzicht heb ik voor jullie een veel interessantere blog, namelijk die over Sicilië. Deze is meer om het gat een beetje op te vullen. Ik wil jullie namelijk niet met lege handen achterlaten daar in Nederland ;)
Baci!
We beginnen maar bij vrijdag, de rest van de week heb ik, behalve naar school gaan natuurlijk, niet zoveel uitgevoerd.. Vrijdagavond was er een klein feestje bij een vriendin, die in een appartement woont. Nou moet ik zeggen dat dat het grote (en misschien ook wel enige) voordeel is daarvan: de vrijheid. Je kan feestjes geven, kan eten wanneer je wilt, enz. Voor de rest zijn er alleen maar voordelen aan het hebben van een gastgezin: je krijgt (geweldig) eten, er is altijd iemand om op terug te vallen, je kan Italiaans praten wanneer je dat wilt, en het is ook gewoon gezellig!
We wilden vervolgens eigenlijk ook nog wel uit, maar bij gebrek aan motivatie, en bij een overmaat aan luiheid, besloten we maar gewoon naar huis te gaan. Zaterdagmiddag heerlijk in de zon op het dakterras van een vriend gezeten, hier 1 minuut bij mij om de hoek. Samen met een andere vriend was hij gitaar aan het spelen, dus ik heb een heerlijk relaxte middag gehad. 's Avonds was er opeens heel veel motivatie te bekennen, dus gingen we naar het appartement van (weer een andere) vriendin. Het lijkt nu alsof ik heel veel vrienden hier heb....en eigenlijk is dat ook wel zo :P
We gingen rond een uur of 12 naar een club, op een minuut afstand van mijn huis. Daar was het uitgestorven, maar uiteindelijk een hele leuke nacht gehad, omdat we helemaal los zijn gegaan op de dansvloer!
Zondagochtend vol frisse moed mijn bed uitgekropen, want ik wilde de paus ons toch wel even horen bedanken voor de bloemen. Het regende alleen wel, wat mijn stemming er iets minder op maakte. Toch gaf dit één voordeel: de grootte van de mensenmassa viel mee! En ja hoor, hij bedankte Nederland voor de bloemen, alleen niet op de manier die de vorige paus het deed.. (De vorige paus was ook nog eens veel schattiger dan deze). Hij zei namelijk niet: Bedankt voor die blumen... Zucht, de teleurstelling was zo groot dat ik de rest van de dag maar in mn bed ben blijven liggen. Ons geheimpje: stiekem was ik gewoon heel erg lui.
In het vooruitzicht heb ik voor jullie een veel interessantere blog, namelijk die over Sicilië. Deze is meer om het gat een beetje op te vullen. Ik wil jullie namelijk niet met lege handen achterlaten daar in Nederland ;)
Baci!
zondag 28 maart 2010
Week-end perfetto!
Ik weet het, ik heb al een tijd niks meer geschreven, maar ik wilde even dit weekend afwachten. Ik dacht, dan heb ik in ieder geval iets groots om over te schrijven! Dit weekend ben ik namelijk naar AS Roma - Inter geweest :D
Eerst even een leuk verhaaltje over mijn liefdadigheid:
Vrijdagavond had ik afgesproken om met wat vrienden naar een pub/café/bar te gaan. We hadden voor het Colosseum afgesproken, en aangezien ik een beetje vroeg was, wachtte ik daar in mijn eentje. Op een gegeven moment kwam er een Franse jongen naar mij toe met de vraag of ik Frans sprak. In mijn beste Frans zei ik dat het niet echt sprak, maar als hij langzaam praatte het waarschijnlijk wel kon verstaan. (Nou moet ik zeggen, Frans is nu ontzettend moeilijk voor mij, want als ik Frans wil spreken, komt het er in het Italiaans uit). Hij vroeg vervolgens maar in het Engels waar het Pantheon was. Al mijn moeite voor niks...
Aangezien ik daar toch nog wel even alleen zat, vroeg ik hem of hij hier alleen was, hoe lang hij hier was, enzovoorts. Hij bleek hier dus maar 1 dag te zijn (hij was op doortocht) en was helemaal alleen. Ik nodigde hem daarom dus uit om met ons mee te gaan naar een bar. In principe vond het dat een goed idee, maar liever wilde hij wat meer van Rome zien. Nou had ik al medelijden met hem, omdat hij bijna alles díe avond wilde zien. Ik wist: hij gaat verdwalen. Wat heeft lieve Hanneke dus gedaan: aangeboden hem een tour door Rome te geven, aangezien ik de weg er wel een beetje weet, en ook nog wat kan vertellen over de monumenten! Hij nam dit aanbod graag aan, en na mij geëxcuseerd te hebben bij mijn vrienden, heb ik hem een 2.5 uur durende tour gegeven. Als ik nu ooit nog naar Toulouse ga, krijg ik een tour van hem! Kijk, ik kan wel aardig zijn!
Door naar de zaterdag!
Toen ik opstond had ik er al gigantisch zin in, want dit was ook niet zomaar een wedstrijd. Inter staat namelijk 1e, en Roma 3e. Het zou voor Rome dus kunnen betekenen dat ze 2e komen te staan. En daarbij: een wedstrijd tegen de koploper is altijd goed lijkt me. Het was in een woord geweldig. Of, voor de mensen onder ons die de serie 'How I Met Your Mother' kennen: legendary! Ik heb de liederen geleerd van de club en de sfeer zat er echt helemaal in. Vooral toen de eerste goal werd gescoord door De Rossi (AS Roma). Ondanks dat er nog een tegengoal werd gemaakt, bleef iedereen leuzen roepen en liederen zingen. Toen Luca Toni vervolgens nog een goal scoorde, kon het feest echt beginnen. Het was nog even spannend op het eind, maar het eindresultaat was dat de Interfans er vrij beteuterd bij stonden. De busrit terug was vermoeiend, maar in ieder geval beter dan de heenrit, toen ik zo ongeveer aangerand ben door een oude man die in mijn kont stond te knijpen. Hij dacht vast: het is zo druk, dat merkt niemand..Fijn..
Even snel wat eten gehaald bij de McDonalds om vervolgens weer door te gaan naar 'Mood', een club. Het was erg gezellig, maar toen we rond een uur of 4 (nou ja, eigenlijk 5... zomertijd) hoorden dat de voetbalspelers in een andere club zaten, wilden we toch nog even proberen daar naar binnen te gaan. Er was maar een kleine kans, aangezien ze op dat uur eigenlijk niemand meer binnenlaten. En ja hoor, we konden buiten blijven staan. Uiteindelijk was dat helemaal niet erg, want achter elkaar kwamen Riise, Totti, Toni en De Rossi naar buiten. Deze laatste wilde zelfs nog wel even met mij op de foto! Mijn nacht kon niet meer stuk!
Zondag, vandaag dus, heerlijk in de zon gelegen op het strand, een half uurtje met de metro/trein van Rome. De zon scheen en het was eigenlijk een geweldig weekend!
Eerst even een leuk verhaaltje over mijn liefdadigheid:
Vrijdagavond had ik afgesproken om met wat vrienden naar een pub/café/bar te gaan. We hadden voor het Colosseum afgesproken, en aangezien ik een beetje vroeg was, wachtte ik daar in mijn eentje. Op een gegeven moment kwam er een Franse jongen naar mij toe met de vraag of ik Frans sprak. In mijn beste Frans zei ik dat het niet echt sprak, maar als hij langzaam praatte het waarschijnlijk wel kon verstaan. (Nou moet ik zeggen, Frans is nu ontzettend moeilijk voor mij, want als ik Frans wil spreken, komt het er in het Italiaans uit). Hij vroeg vervolgens maar in het Engels waar het Pantheon was. Al mijn moeite voor niks...
Aangezien ik daar toch nog wel even alleen zat, vroeg ik hem of hij hier alleen was, hoe lang hij hier was, enzovoorts. Hij bleek hier dus maar 1 dag te zijn (hij was op doortocht) en was helemaal alleen. Ik nodigde hem daarom dus uit om met ons mee te gaan naar een bar. In principe vond het dat een goed idee, maar liever wilde hij wat meer van Rome zien. Nou had ik al medelijden met hem, omdat hij bijna alles díe avond wilde zien. Ik wist: hij gaat verdwalen. Wat heeft lieve Hanneke dus gedaan: aangeboden hem een tour door Rome te geven, aangezien ik de weg er wel een beetje weet, en ook nog wat kan vertellen over de monumenten! Hij nam dit aanbod graag aan, en na mij geëxcuseerd te hebben bij mijn vrienden, heb ik hem een 2.5 uur durende tour gegeven. Als ik nu ooit nog naar Toulouse ga, krijg ik een tour van hem! Kijk, ik kan wel aardig zijn!
Door naar de zaterdag!
Toen ik opstond had ik er al gigantisch zin in, want dit was ook niet zomaar een wedstrijd. Inter staat namelijk 1e, en Roma 3e. Het zou voor Rome dus kunnen betekenen dat ze 2e komen te staan. En daarbij: een wedstrijd tegen de koploper is altijd goed lijkt me. Het was in een woord geweldig. Of, voor de mensen onder ons die de serie 'How I Met Your Mother' kennen: legendary! Ik heb de liederen geleerd van de club en de sfeer zat er echt helemaal in. Vooral toen de eerste goal werd gescoord door De Rossi (AS Roma). Ondanks dat er nog een tegengoal werd gemaakt, bleef iedereen leuzen roepen en liederen zingen. Toen Luca Toni vervolgens nog een goal scoorde, kon het feest echt beginnen. Het was nog even spannend op het eind, maar het eindresultaat was dat de Interfans er vrij beteuterd bij stonden. De busrit terug was vermoeiend, maar in ieder geval beter dan de heenrit, toen ik zo ongeveer aangerand ben door een oude man die in mijn kont stond te knijpen. Hij dacht vast: het is zo druk, dat merkt niemand..Fijn..
Even snel wat eten gehaald bij de McDonalds om vervolgens weer door te gaan naar 'Mood', een club. Het was erg gezellig, maar toen we rond een uur of 4 (nou ja, eigenlijk 5... zomertijd) hoorden dat de voetbalspelers in een andere club zaten, wilden we toch nog even proberen daar naar binnen te gaan. Er was maar een kleine kans, aangezien ze op dat uur eigenlijk niemand meer binnenlaten. En ja hoor, we konden buiten blijven staan. Uiteindelijk was dat helemaal niet erg, want achter elkaar kwamen Riise, Totti, Toni en De Rossi naar buiten. Deze laatste wilde zelfs nog wel even met mij op de foto! Mijn nacht kon niet meer stuk!
Zondag, vandaag dus, heerlijk in de zon gelegen op het strand, een half uurtje met de metro/trein van Rome. De zon scheen en het was eigenlijk een geweldig weekend!
donderdag 18 maart 2010
Gli Italiani
Aangezien ik vrij weinig meegemaakt heb de laatste tijd, bedacht ik me dat ik wel eens een blog kon schrijven over wat mij opvalt aan de italianen. Allereerst even kort samengevat wat ik de rest van de week heb gedaan: kerken bekijken, dierentuin, niets, karaoke (No Doubt - Don't Speak), niets, een 'seminario' over 'la cucina italiana'. Ik had dit natuurlijk wel iets uitgebreider kunnen doen, maar als ik zeg dat ik niets heb gedaan... dan bedoel ik ook niets. Hoogstens in de zon zitten!
Oké, wat mij opvalt.
Ten eerste: vroeger is mij altijd geleerd, dat als je iemand tegenkomt wanneer je bijvoorbeeld op een smalle stoep loopt, dat je dan de rechterkant kiest om te passeren. Zo voorkom je het ongemakkelijke dansje om een kant te kiezen (iedereen kent het wel, je gaat allebei de zelfde kant op, vervolgens weer, enzovoorts enzovoorts). Hier niet. Nou loop ik elke dag 15 minuten naar school, en dus ook 15 minuten terug, en ik ga door het centraal station (lees: veel mensen). Als ik iemand tegenkom, ga ik automatisch naar de rechter kant. Wat blijkt, Italianen gaan blijkbaar naar links. Nou moet ik er wel bij zeggen dat natuurlijk niet iedereen dit doet, maar het valt me op dat de overgrote meerderheid het wel doet. Ontzettend vervelend, want ik wil juist het dansje vermijden. Ik heb me aangepast, en ga nu ook maar naar links...
Ten tweede: Italianen zijn ontzettend opdringerig. Nou zal dit niet iets nieuws zijn, het is volgens mij wel algemeen bekend, maar ik heb het gewoon al een paar keer meegemaakt. Voorbeeld: ik was samen met wat vrienden in een café/club. Er kwamen een stel Italianen naar ons toe, en toen ze tegen ons aan begonnen te kletsen, kletsen we vrolijk terug. (Ik bedoel, we moeten toch ons Italiaans oefenen?!) Het is allemaal 'small-talk'. Mijn vriendin kreeg zo'n opdringerig ventje te verduren. Toen hij vroeg of ze wilde dansen, zei ze netjes: non, grazie. Dat werkt hier dus gewoon niet. Hij droeg haar nog net niet naar de dansvloer, maar een nee kon hij simpelweg niet accepteren. Vandaar dat wij maar naar de wc zijn gevlucht, zoals meisjes wel vaker doen. ;)
Nog een voorbeeld: Ik kwam uit de metro, ik was op weg naar huis. Toen ik op de roltrap stond kwam er een man voorbij, hij zei 'ciao', ik negeerde hem. Gelukkig liep hij door. Het verhaal is alleen nog niet afgelopen... Toen ik vervolgens de 5 minuten naar huis liep, kwam hij achter mij aan. Ik had mijn muziek op, dus ik kon makkelijk doen alsof ik hem niet hoorde. Toen hij voor me kwam staan kon ik jammer genoeg de schijn niet meer ophouden. Hij begon te vragen hoe ik heette, waar ik vandaan kwam, en tenslotte, of ik met hem uit wilde. Ik zei netjes: non grazie. Vervolgens weer... en weer.... en weer.... en weer... en weer... Hij kon blijkbaar niet geloven dat ik niet met hem, de geweldige Italiaan, uit wilde. Toen hij uiteindelijk vroeg: 'Tu sei sposata?' (Ben je getrouwd?) ging er bij mij een lichtje branden. Nou ja, lichtje, de zon ging op. Ik draag namelijk de trouwring van wijlen mijn oma. Dus ik keek naar mijn ring en zei vervolgens vrolijk: SI!! :D Ik kreeg het nog even benauwd toen hij vervolgens een beetje achterdochtig vroeg hoe oud ik was, maar dat leugentje ging me ook goed af. (Ik was 21!) Gelukkig ging hij er vervolgens als een haas vandoor, onder een luid: 'Scusa, scusa!!' (Sorry, sorry!!)
Nog iets leuks: Italianen zijn heel erg opvliegend, vooral in het verkeer. Nou is dat ook wel logisch, want ze kunnen echt geen auto rijden. In een stad als Rome is dat helemaal een ramp. Als ze worden afgesneden, kan je ze zien schelden (met flinke handgebaren) in de auto. Soms is het zo erg dat ze gewoon stoppen, uit de auto komen, naar de andere auto lopen (als die er nog is) en vervolgens tegen recht tegen die persoon gaan staan schelden, midden op de weg. Super om te zien moet ik zeggen. Ook in het parkeren zijn ze zacht uitgedrukt, geen kei. Gisteren liep ik naar huis, klonk er opeens luid getoeter. (Nou hoor je dat hier altijd, 'honk honk' is zo ongeveer hun tweede taal) Maar toch keek ik even om. Bleek dat er een auto gewoon midden op de weg was geparkeerd. Een beetje naar de zijkant, dat wel, een autootje van hetzelfde formaat had er misschien nog wel langs gekund. Helaas zat er een busje achter, en nog een auto, en nog een, en nog een. De eigenaar van de auto was nergens te bekennen. Hi-la-risch.
Oké, wat mij opvalt.
Ten eerste: vroeger is mij altijd geleerd, dat als je iemand tegenkomt wanneer je bijvoorbeeld op een smalle stoep loopt, dat je dan de rechterkant kiest om te passeren. Zo voorkom je het ongemakkelijke dansje om een kant te kiezen (iedereen kent het wel, je gaat allebei de zelfde kant op, vervolgens weer, enzovoorts enzovoorts). Hier niet. Nou loop ik elke dag 15 minuten naar school, en dus ook 15 minuten terug, en ik ga door het centraal station (lees: veel mensen). Als ik iemand tegenkom, ga ik automatisch naar de rechter kant. Wat blijkt, Italianen gaan blijkbaar naar links. Nou moet ik er wel bij zeggen dat natuurlijk niet iedereen dit doet, maar het valt me op dat de overgrote meerderheid het wel doet. Ontzettend vervelend, want ik wil juist het dansje vermijden. Ik heb me aangepast, en ga nu ook maar naar links...
Ten tweede: Italianen zijn ontzettend opdringerig. Nou zal dit niet iets nieuws zijn, het is volgens mij wel algemeen bekend, maar ik heb het gewoon al een paar keer meegemaakt. Voorbeeld: ik was samen met wat vrienden in een café/club. Er kwamen een stel Italianen naar ons toe, en toen ze tegen ons aan begonnen te kletsen, kletsen we vrolijk terug. (Ik bedoel, we moeten toch ons Italiaans oefenen?!) Het is allemaal 'small-talk'. Mijn vriendin kreeg zo'n opdringerig ventje te verduren. Toen hij vroeg of ze wilde dansen, zei ze netjes: non, grazie. Dat werkt hier dus gewoon niet. Hij droeg haar nog net niet naar de dansvloer, maar een nee kon hij simpelweg niet accepteren. Vandaar dat wij maar naar de wc zijn gevlucht, zoals meisjes wel vaker doen. ;)
Nog een voorbeeld: Ik kwam uit de metro, ik was op weg naar huis. Toen ik op de roltrap stond kwam er een man voorbij, hij zei 'ciao', ik negeerde hem. Gelukkig liep hij door. Het verhaal is alleen nog niet afgelopen... Toen ik vervolgens de 5 minuten naar huis liep, kwam hij achter mij aan. Ik had mijn muziek op, dus ik kon makkelijk doen alsof ik hem niet hoorde. Toen hij voor me kwam staan kon ik jammer genoeg de schijn niet meer ophouden. Hij begon te vragen hoe ik heette, waar ik vandaan kwam, en tenslotte, of ik met hem uit wilde. Ik zei netjes: non grazie. Vervolgens weer... en weer.... en weer.... en weer... en weer... Hij kon blijkbaar niet geloven dat ik niet met hem, de geweldige Italiaan, uit wilde. Toen hij uiteindelijk vroeg: 'Tu sei sposata?' (Ben je getrouwd?) ging er bij mij een lichtje branden. Nou ja, lichtje, de zon ging op. Ik draag namelijk de trouwring van wijlen mijn oma. Dus ik keek naar mijn ring en zei vervolgens vrolijk: SI!! :D Ik kreeg het nog even benauwd toen hij vervolgens een beetje achterdochtig vroeg hoe oud ik was, maar dat leugentje ging me ook goed af. (Ik was 21!) Gelukkig ging hij er vervolgens als een haas vandoor, onder een luid: 'Scusa, scusa!!' (Sorry, sorry!!)
Nog iets leuks: Italianen zijn heel erg opvliegend, vooral in het verkeer. Nou is dat ook wel logisch, want ze kunnen echt geen auto rijden. In een stad als Rome is dat helemaal een ramp. Als ze worden afgesneden, kan je ze zien schelden (met flinke handgebaren) in de auto. Soms is het zo erg dat ze gewoon stoppen, uit de auto komen, naar de andere auto lopen (als die er nog is) en vervolgens tegen recht tegen die persoon gaan staan schelden, midden op de weg. Super om te zien moet ik zeggen. Ook in het parkeren zijn ze zacht uitgedrukt, geen kei. Gisteren liep ik naar huis, klonk er opeens luid getoeter. (Nou hoor je dat hier altijd, 'honk honk' is zo ongeveer hun tweede taal) Maar toch keek ik even om. Bleek dat er een auto gewoon midden op de weg was geparkeerd. Een beetje naar de zijkant, dat wel, een autootje van hetzelfde formaat had er misschien nog wel langs gekund. Helaas zat er een busje achter, en nog een auto, en nog een, en nog een. De eigenaar van de auto was nergens te bekennen. Hi-la-risch.
vrijdag 12 maart 2010
Scavi Vaticani
Allereerst een nieuwtje: IK GA NAAR SICILIE! :D
Ik heb dinsdag de vliegtickets geboekt. Spotgoedkoop: 30 euro (heen en terug).
Vanmiddag hostels uitzoeken en kijken waar we heen gaan natuurlijk. Ik vertrek op 8 april en ik kom terug op 13 april. Katja (een Zwitsers meisje) gaat ook mee, dus dat wordt gezellig.
Goed, na het nieuws komt het weer. Het is (zacht uitgedrukt) ***weer. Het regent de hele dag en als het niet regent is de zon te bang om zich te laten zien. Maria zegt dat dit in Rome echt maartweer is en dat ik me dus geen zorgen hoef te maken, want in april zal het allemaal stukken beter zijn en in mei zelfs warm.
***Einde nieuwsbericht***
Dinsdag ben ik met een geweldige tour meegeweest. Het was super indrukwekkend en ik wil het iedereen dan ook van harte aanraden. De tour was in de necropolis (Grieks voor Stad van de Doden) onder het Vaticaan. Een kleine introductie: de Sint-Pieter is op een begraafplaats gebouwd. En wel de begraafplaats waar Petrus dus zou moeten liggen.
In 64 n.C., nadat Nero de stad in brand had gestoken en de christenen de schuld had gegeven, werd Petrus ondersteboven gekruisigd. Dit natuurlijk, omdat hij een christen was. Hij werd in de grond gestopt op een heuvel. De heuvel waar nu dus de Sint-Pieter staat.
Toen keizer Constantijn aan de macht was (de christenliefhebber) bouwde hij op de plek waar Petrus zou liggen een basiliek. Ik hoop dat ik het allemaal correct onthouden heb, maar in het geval dat ik onwaarheden vertel: ik kan niet aansprakelijk gesteld worden.
Je gaat als een groep van 12 personen een paar trappen af, samen met een gids. En tijdens de tour ga je ook een heel stel glazen deuren door. Dit ter bescherming van het klimaat daar beneden. Het is ontzettend apart. Je loopt in een soort straat, met aan beide kanten mausolea, met daarin (en daarbuiten) urnen en tombes. Ondertussen krijg je een uitleg in (als je met de Engelse tour gaat) Engels met een zwaar Italiaans accent, dus af en toe was ze niet te verstaan. Toch heb ik ontzettend veel geleerd en was het super interessant. Aan het einde van de tour kom je dan eindelijk bij dat waar je op gewacht hebt: de botten van Petrus. Nou ja, ze zeggen dat dat ze zijn. Er is namelijk maar 1 stel botten gevonden van een man uit ongeveer de eerste eeuw na Christus en ze nemen nu maar aan dat die van Petrus zijn.
Vervolgens mochten we ook nog even bij de graven van de pausen kijken, ik heb alleen niet de Nederlandse paus kunnen vinden..
Pfoe, alweer een blog over cultuur. Waar gaat het toch heen met mij. Snel weer een verhaal over feesten of iets anders onbenulligs ;)
Baci!
Hanneke
Ik heb dinsdag de vliegtickets geboekt. Spotgoedkoop: 30 euro (heen en terug).
Vanmiddag hostels uitzoeken en kijken waar we heen gaan natuurlijk. Ik vertrek op 8 april en ik kom terug op 13 april. Katja (een Zwitsers meisje) gaat ook mee, dus dat wordt gezellig.
Goed, na het nieuws komt het weer. Het is (zacht uitgedrukt) ***weer. Het regent de hele dag en als het niet regent is de zon te bang om zich te laten zien. Maria zegt dat dit in Rome echt maartweer is en dat ik me dus geen zorgen hoef te maken, want in april zal het allemaal stukken beter zijn en in mei zelfs warm.
***Einde nieuwsbericht***
Dinsdag ben ik met een geweldige tour meegeweest. Het was super indrukwekkend en ik wil het iedereen dan ook van harte aanraden. De tour was in de necropolis (Grieks voor Stad van de Doden) onder het Vaticaan. Een kleine introductie: de Sint-Pieter is op een begraafplaats gebouwd. En wel de begraafplaats waar Petrus dus zou moeten liggen.
In 64 n.C., nadat Nero de stad in brand had gestoken en de christenen de schuld had gegeven, werd Petrus ondersteboven gekruisigd. Dit natuurlijk, omdat hij een christen was. Hij werd in de grond gestopt op een heuvel. De heuvel waar nu dus de Sint-Pieter staat.
Toen keizer Constantijn aan de macht was (de christenliefhebber) bouwde hij op de plek waar Petrus zou liggen een basiliek. Ik hoop dat ik het allemaal correct onthouden heb, maar in het geval dat ik onwaarheden vertel: ik kan niet aansprakelijk gesteld worden.
Je gaat als een groep van 12 personen een paar trappen af, samen met een gids. En tijdens de tour ga je ook een heel stel glazen deuren door. Dit ter bescherming van het klimaat daar beneden. Het is ontzettend apart. Je loopt in een soort straat, met aan beide kanten mausolea, met daarin (en daarbuiten) urnen en tombes. Ondertussen krijg je een uitleg in (als je met de Engelse tour gaat) Engels met een zwaar Italiaans accent, dus af en toe was ze niet te verstaan. Toch heb ik ontzettend veel geleerd en was het super interessant. Aan het einde van de tour kom je dan eindelijk bij dat waar je op gewacht hebt: de botten van Petrus. Nou ja, ze zeggen dat dat ze zijn. Er is namelijk maar 1 stel botten gevonden van een man uit ongeveer de eerste eeuw na Christus en ze nemen nu maar aan dat die van Petrus zijn.
Vervolgens mochten we ook nog even bij de graven van de pausen kijken, ik heb alleen niet de Nederlandse paus kunnen vinden..
Pfoe, alweer een blog over cultuur. Waar gaat het toch heen met mij. Snel weer een verhaal over feesten of iets anders onbenulligs ;)
Baci!
Hanneke
maandag 8 maart 2010
La chiesa pìu bella!
Ik ben het weekend eens cultureel bezig geweest. Ik had natuurlijk wel goede voornemens voor ik hier naar toe ging: ontzettend veel kerken, monumenten en ander oud spul bekijken. Nou heb ik dit deels al wel waar gemaakt, maar veel dagen ben ik ook gewoon ontzettend lui. (Lees: als de zon schijnt en het enige wat we doen is kletsen en in de zon zitten). Dit weekend was het weer ook geweldig, maar ik had echt zin mijn geest te verrijken, zoals men dat zo mooi kan zeggen.
Zaterdag ging ik allereerst naar de Santa Maria Maggiore. Een prachtige kerk waar ook nog een leuk verhaal over gaat. Er was namelijk een paus (...of een senator...of een normale man, er gaan verschillende verhalen), die in een droom Maria zag. Zij vertelde hem dat hij op de plek waar er de volgende dag sneeuw zou liggen een kerk moest bouwen. Nou was de nacht van 4 op 5 augustus, dus sneeuw was eigenlijk uitgesloten. Toch lag er een laagje op een heuvel en daar werd dus de kerk gebouwd. Ook het graf van Bernini is daar te bewonderen, alhoewel het bestaat uit een paar regels tekst in een traptrede. Zo'n groot kunstenaar, zo'n klein graf. Maar: denk niet dat dit door hem kwam, door zijn bescheidenheid. Hij ging er zelf namelijk vanuit dat hij een gigantisch monument zou krijgen. Helaas, naar mijn mening verdient hij iets groters dan een paar regels tekst. Toen ik een uur later de kerk weer uitkwam had ik ontzettende honger. Ik wist al waar ik mijn eten zou halen, want er is een pizzatentje met geweldige (en goedkope) pizza's. Ik nam mijn stuk mee en ging in een parkje,vlakbij het Colloseum, in de zon ervan genieten.
Ik had de smaak te pakken en bezocht vervolgens nog een kerk. De Santi Cosma e Damiano. Deze bezit een prachtig mozaiekwerk en een Napolitaanse kerststal. Het was ondertussen een uur of 3 en ik liep naar de Piazza del Popolo, waar ik twee vrienden ontmoette. Samen nog even gewinkeld en 's avonds een filmpje gekeken.
Zondag was alweer een prachtige dag. Maria (mijn gastvrouw) zegt dat dit weer niet normaal is voor maart, en gooide er vervolgens een Italiaans gezegde tegenaan, wat er op neer kwam dat het in Rome in maart altijd regent. We hebben dus geluk. Samen met een groepje gingen we naar een van de mooiste kerken die ik in mijn leven heb gezien: Basilica San Paolo Fuori le Mure. Ook hierover is een leuk verhaal te vertellen. In de kerk zitten in een soort van kroonlijst ontzettend veel cirkels, gevuld met het hoofd van een paus. Alle pauzen (tot aan nu) sieren deze cirkels. Volgens mijn boekje zijn er nog een stuk of 27 vrij, en wanneer ze allemaal gevuld zouden zijn, zou de wereld vergaan. De kerk bezat ook een prachtige kruisgang, en een mooie tuin. Ik raad het iedereen aan hem te bezoeken!
Zo. Hebben jullie ook wat cultuur meegekregen. Moet ook gebeuren, ik neem aan dat niet iedereen zit te wachten op mijn partyverhalen ;). De foto's zijn nog steeds te vinden op mijn Picasa webalbum. De link staat een paar blogs geleden!
Zaterdag ging ik allereerst naar de Santa Maria Maggiore. Een prachtige kerk waar ook nog een leuk verhaal over gaat. Er was namelijk een paus (...of een senator...of een normale man, er gaan verschillende verhalen), die in een droom Maria zag. Zij vertelde hem dat hij op de plek waar er de volgende dag sneeuw zou liggen een kerk moest bouwen. Nou was de nacht van 4 op 5 augustus, dus sneeuw was eigenlijk uitgesloten. Toch lag er een laagje op een heuvel en daar werd dus de kerk gebouwd. Ook het graf van Bernini is daar te bewonderen, alhoewel het bestaat uit een paar regels tekst in een traptrede. Zo'n groot kunstenaar, zo'n klein graf. Maar: denk niet dat dit door hem kwam, door zijn bescheidenheid. Hij ging er zelf namelijk vanuit dat hij een gigantisch monument zou krijgen. Helaas, naar mijn mening verdient hij iets groters dan een paar regels tekst. Toen ik een uur later de kerk weer uitkwam had ik ontzettende honger. Ik wist al waar ik mijn eten zou halen, want er is een pizzatentje met geweldige (en goedkope) pizza's. Ik nam mijn stuk mee en ging in een parkje,vlakbij het Colloseum, in de zon ervan genieten.
Ik had de smaak te pakken en bezocht vervolgens nog een kerk. De Santi Cosma e Damiano. Deze bezit een prachtig mozaiekwerk en een Napolitaanse kerststal. Het was ondertussen een uur of 3 en ik liep naar de Piazza del Popolo, waar ik twee vrienden ontmoette. Samen nog even gewinkeld en 's avonds een filmpje gekeken.
Zondag was alweer een prachtige dag. Maria (mijn gastvrouw) zegt dat dit weer niet normaal is voor maart, en gooide er vervolgens een Italiaans gezegde tegenaan, wat er op neer kwam dat het in Rome in maart altijd regent. We hebben dus geluk. Samen met een groepje gingen we naar een van de mooiste kerken die ik in mijn leven heb gezien: Basilica San Paolo Fuori le Mure. Ook hierover is een leuk verhaal te vertellen. In de kerk zitten in een soort van kroonlijst ontzettend veel cirkels, gevuld met het hoofd van een paus. Alle pauzen (tot aan nu) sieren deze cirkels. Volgens mijn boekje zijn er nog een stuk of 27 vrij, en wanneer ze allemaal gevuld zouden zijn, zou de wereld vergaan. De kerk bezat ook een prachtige kruisgang, en een mooie tuin. Ik raad het iedereen aan hem te bezoeken!
Zo. Hebben jullie ook wat cultuur meegekregen. Moet ook gebeuren, ik neem aan dat niet iedereen zit te wachten op mijn partyverhalen ;). De foto's zijn nog steeds te vinden op mijn Picasa webalbum. De link staat een paar blogs geleden!
donderdag 4 maart 2010
Il festaiolo in me!
Het is toch alweer bijna een week geleden en aangezien ik zo had beloofd het een beetje bij te houden, hier dan een blog. Hij zal niet in de top 10 ‘meest interessante blogs’ komen, want ik ben ziek geweest de laatste 2 dagen. En dan niet schoolziek, zoals ik nog wel eens op de middelbare school was (sorry mam, pap, maar dat wisten jullie toch wel :P). Nee, ik had de griep. Dus veel geslapen, weinig gedaan. Die vele uren slaap hebben er trouwens wel toe geleid dat ik nu om zeven uur ’s ochtends (geschreven op woensdag) een blog zit te typen. Dat typende, bedenk ik me dat jullie allemaal de schuld krijgen als ik weer ziek word!
Over tot mijn belevenissen.
School gaat nog steeds prima, alhoewel het tot nu toe nog steeds een beetje vakantie lijkt. Ik krijg een probleem denk ik als ik weer moet gaan studeren… ik heb namelijk alleen ’s ochtends les en ’s middags en ’s avonds ligt Rome aan mijn voeten. Hier is natuurlijk wel een oplossing voor, mijn hersenen werken nog wel zo goed dat ik die heb kunnen bedenken: ik moet meer met het Italiaans bezig zijn in mijn vrije tijd. Ofwel, Italiaanse boeken lezen (ik heb er al wel 1 gekocht, een kinderboek!), grammatica bestuderen, woordenlijsten maken, enzovoorts. Ik denk ook wel dat ik dat nog ga doen, maar ik denk dat ik nu nog even geniet van mijn (welverdiende) vakantie.
Vrijdagavond hebben we een feestje gehad van school. Ik had goede hoop, maar had in mijn achterhoofd toch een beetje het ‘schoolfeestidee’. Voor de mensen die dit niet kennen, een korte beschrijving: weinig mensen, prutmuziek, gehang op de (weinige) stoelen, etc. Ofwel: meestal niet het feest van het jaar. Tenzij er natuurlijk mensen dronken waren, met elkaar zoenden, of met onderbouwers gingen gooien. Helaas bleek dit idee gedeeltelijk waar. Het was rustig en de muziek was matig. Een troost: er waren genoeg stoelen. Toch was het een goed moment om je medescholieren wat beter te leren kennen. Zo leerde ik nog twee Nederlandse jongens kennen, die om het geweldige idee kwamen om naar een club te gaan. Ik voelde op dat moment iets opborrelen in me, iets wat er altijd al had gezeten, maar op een of andere manier de laatste weken verdrukt was geraakt: the partyanimal inside of me.
Uiteindelijk zijn we met een hele groep gegaan en was het toch nog een hele leuke avond/ nacht. Ik was dan ook pas laat thuis. Nou moet ik wel deels de bus de schuld geven. Nachtbus nr. 18 stopt namelijk recht voor mijn huis, alleen blijkbaar had hij een nachtje vrij, of had hij er geen zin in. In ieder geval: hij kwam niet, en ik stond daar voor Jan met de korte achternaam. Toen maar elke andere nachtbus aangeklampt en een aantal straten genoemd die dicht bij mijn huis liggen. Uiteindelijk reed er één bus dezelfde kant uit. Ik had natuurlijk ook kunnen lopen (Rome is een ontzettend veilige stad), maar bedenk wel: het was half 5 ’s nachts, ik had veel gedanst en het was een half uur tot drie kwartier lopen. Dat idee was dus al snel van de baan.
Eenmaal in mijn bedje, moest de wekker ook gelijk weer gezet worden op 8 uur. ‘Welke malloot zet nou zijn wekker al om 8 uur??’ Correcte antwoord: Hanneke die beloofd heeft een vriendin te helpen met verhuizen. Leuk detail: Vriendin was ook mee geweest en had niet veel meer slaap gehad dan ik. Na anderhalf uur waren we klaar en dook ik weer mijn bedje in. ’s Middags nog met twee vrienden in het park gewandeld rond Villa Borghese, ontzettend mooi! Ook zondag vrij weinig gedaan, ik voelde me al een beetje ziekjes. Alleen ’s avonds hadden we een echte Italiaanse maaltijd. De (Tsjechische) ouders van de vriendin van de zoon van Maria, mijn gastvrouw, waren op bezoek. Ook Maria’s zus schoof aan. Daar zaten we dan, met z’n achten en ontzettend veel lekker eten. Ik zit nog vol als ik er alleen maar aan denk. (Voor een beschrijving van mijn eten, vraag er maar naar, anders wordt mijn blog zo lang ;)).
Baci, Hanneke
PS. Ondertussen heb ik ook een huisgenoot. Een Zwitserse jongen die ik ken van school, heb ik in ieder geval iemand om tegen te praten ’s avonds. (‘ Ik vraag me af wanneer hij oordopjes gaat kopen’).
donderdag 25 februari 2010
Mi piace la cucina Italiana!
Laatst vroeg de zus van mijn gastvrouw Maria, wat ik van de Italiaanse keuken vond. Aangezien dat een van de vele redenen is dat ik zo van Italie houd, antwoordde ik met: Mi piace! (Het bevalt me, ik vind het lekker, iets in die richting). Vervolgens riep Maria vanuit de keuken: E la cucina di Maria? (En de keuken van Maria) Waarop een harde lach volgde.
Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik een van de beste gastgezinnen hier heb, als ik de verhalen van andere mensen hoor. Maria kookt heerlijk en is altijd vriendelijk, als ik bijvoorbeeld 's middags of 's avonds 'thuis' kom, begroet ze me hartelijk met: ciao bella! Ook de kamer is geweldig, ik heb veel ruimte en een eigen badkamer. Maar nu even terug naar het beste deel: het eten.
Elke avond als ik 'thuis' kom, kan ik 15 minuten later het eten verwachten. Ik heb hier al veel dingen gegeten die ik thuis niet een zou proberen, zoals venkel, artisjokken en sardientjes. Nou waren de eerste twee hartstikke lekker, maar dat laatste niet. Geen getreur: Maria had namelijk ook nog zalm voor me klaargemaakt, voor het geval ik het niet lekker zou vinden!
Ik krijg elke avond eerst een bord pasta. En dan niet alleen de pasta met een saus van tomaten, nee. Ook pasta met bijvoorbeeld aardappel, of courgette, heerlijk. Vervolgens een (flink) stuk vlees of vis en meestal wat groenten. Laatst heb ik zelfs gefrituurde ricotta gehad! Nog wat fruit en dan zit ik wel weer vol.
Ik dacht eerst dat ik als een soort michelin-vrouwtje terug zou keren en vervolgens me rot moest rennen om alles er weer af te krijgen, maar dat valt dus gigantisch mee. Ten eerste loop ik hier heel veel en ten tweede eet ik hier eigenlijk gezonder dan in Nederland. Bericht voor moeders: ga in de leer bij Maria. Bericht voor mezelf: zie vorige bericht.
Ondanks dat deze blog niet heel veel inhoud heeft (het lijkt af en toe meer op een recept), vond ik toch dat jullie een beeld moesten krijgen van mijn eetgewoonten hier, aangezien dat wel iets is waar Italië om bekend staat. Wanneer ik weer wat nieuws uitprobeer zal ik er aan denken het erbij te zetten. (Niet dat ik denk dat het heel interessant is wat ik eet, maar toch, voor de liefhebbers ;))
Ik denk dat ik wel kan zeggen dat ik een van de beste gastgezinnen hier heb, als ik de verhalen van andere mensen hoor. Maria kookt heerlijk en is altijd vriendelijk, als ik bijvoorbeeld 's middags of 's avonds 'thuis' kom, begroet ze me hartelijk met: ciao bella! Ook de kamer is geweldig, ik heb veel ruimte en een eigen badkamer. Maar nu even terug naar het beste deel: het eten.
Elke avond als ik 'thuis' kom, kan ik 15 minuten later het eten verwachten. Ik heb hier al veel dingen gegeten die ik thuis niet een zou proberen, zoals venkel, artisjokken en sardientjes. Nou waren de eerste twee hartstikke lekker, maar dat laatste niet. Geen getreur: Maria had namelijk ook nog zalm voor me klaargemaakt, voor het geval ik het niet lekker zou vinden!
Ik krijg elke avond eerst een bord pasta. En dan niet alleen de pasta met een saus van tomaten, nee. Ook pasta met bijvoorbeeld aardappel, of courgette, heerlijk. Vervolgens een (flink) stuk vlees of vis en meestal wat groenten. Laatst heb ik zelfs gefrituurde ricotta gehad! Nog wat fruit en dan zit ik wel weer vol.
Ik dacht eerst dat ik als een soort michelin-vrouwtje terug zou keren en vervolgens me rot moest rennen om alles er weer af te krijgen, maar dat valt dus gigantisch mee. Ten eerste loop ik hier heel veel en ten tweede eet ik hier eigenlijk gezonder dan in Nederland. Bericht voor moeders: ga in de leer bij Maria. Bericht voor mezelf: zie vorige bericht.
Ondanks dat deze blog niet heel veel inhoud heeft (het lijkt af en toe meer op een recept), vond ik toch dat jullie een beeld moesten krijgen van mijn eetgewoonten hier, aangezien dat wel iets is waar Italië om bekend staat. Wanneer ik weer wat nieuws uitprobeer zal ik er aan denken het erbij te zetten. (Niet dat ik denk dat het heel interessant is wat ik eet, maar toch, voor de liefhebbers ;))
maandag 22 februari 2010
Oggi: Napoli e Pompei!
Ik kreeg vandaag een soort déjà vu.. Er schetste zich namelijk gelijk een beeld in mijn hoofd van een schoolreisje. Waar je met zijn allen enthousiast de bus in duikt, om er aan het einde van de rit volledig gaar uit te komen en juist dat enthousiasme ver te zoeken is. (Voor de mensen die zo’n excursie mee hebben mogen maken: België in de 3e (?), bijvoorbeeld).
Vandaag was de bestemming Pompei, en vervolgens Napels. Inclusief een plaspauze, waren we zo’n 3 uur onderweg naar Pompei. Gelukkig ging het parkeren van de bus en halen van de kaartjes vrij snel. Ondertussen was het ook opgehouden met regenen, wat bij mij ook gelijk voor een opklaring van mijn humeur zorgde. Ik zag de bui namelijk alweer hangen: de hele dag rondlopen in de regen. (Voor de goede lezers onder ons: let op de woordspelingen! :D)
We kregen als gids een oude man toegewezen die, speciaal voor ons amateurs, langzaam Italiaans praatte zodat we het konden begrijpen. Alsnog heb ik niet alles meegekregen, maar de essentie en de (meeste) grapjes gelukkig wel. Ik zeg erbij de meeste, want soms moest iedereen lachen om die man, en stond ik daar ook wat schaapachtig te grijzen. Bij mezelf denkende: Haha, leuk, uhm,.. waar gaat dit over?? Na een tocht van twee uur (als het goed is kan ik ook foto’s op deze site zetten en staan ze er zo bij), langs alle grote bezienswaardigheden, was het tijd om te lunchen. De meesten gingen naar een restaurant om daar wat pasta of een pizza te eten, maar mijn lieve gastvrouw had broodjes voor mij gemaakt. En dan niet een simpel broodje kaas, nee, met mozzarella, tomaat, rucola, vlees, Parmezaanse kaas, enz. Wat is het toch een schat.
Na een klein reisje van een half uur kwamen we aan in Napels. Nou moet ik zeggen dat ik niet zo’n heel goed beeld van deze stad had. Verwaarloosd, overal afval, een beetje slonzig. En dat bleek ook (gedeeltelijk) waar. Begrijp me niet verkeerd, er is genoeg te zien en te doen, alleen de hele stad straalt mistroostigheid uit. Het afval was gelukkig al weg, ik had blijkbaar onder mijn steen niet meegekregen dat dat al opgeruimd was. De binnenstad is wel gezellig, met allerlei kleine winkeltjes, en een gebouw vond ik zeer bijzonder. Het is een kerk, gebouwd als een soort mix van het Pantheon en San Pietro. (Zie de foto) Om 5 uur moesten we ons allemaal weer bij de bus verzamelen voor de terugrit. Toen ze onderweg vroeg of er iemand nog pauze wilde, riep er gelukkig niemand: ‘Si!’, dus we konden rustig doorrijden. Hierdoor waren we om half 8 weer in Rome en kon ik om 8 uur alweer aanschuiven voor het eten. Nu ik er aan denk zal ik daar ook een keer wat over schrijven, het eten hier. Ik was doodop en toen Katja (een Zwitsers meisje dat niet meegeweest was die dag) belde of ik nog uit ging, sloeg ik dat dan ook beleefd af. Juist, partyanimal Hanneke sliep op een zaterdagavond al om 10 uur, het is toch van de zotte…
PS Ik ben er nog niet uit hoe ik op een handige manier foto's hierop kan zetten, dus die houd je nog van me tegoed. Of je moet kijken op: http://picasaweb.google.com/Hannii91/FotoSRome#
vrijdag 19 februari 2010
Io: la studentessa
Ik ben hier nu 4 dagen en ik voel me eigenlijk al best thuis. Ik weet ook dat dit een reden heeft. Ik heb namelijk al een aantal hele aardige mensen ontmoet, waar ik het goed mee kan vinden. Nou ja, eigenlijk meerdere redenen: ook doordat de school erg leuk is, evenals de lessen. In deze blog zal ik dan maar wat meer vertellen over de school, de leraren en de studenten natuurlijk.
De school is een groot wit gebouw, met drie verdiepingen. Ik weet nu ook al dat ik een conditie als een paard ga opbouwen hier, want ik loop elke dag 20 minuten naar school (en weer terug). En ik moet een paar trappen op naar mijn klaslokaal. Daarbij komt nog eens dat we vrijwel elke dag de stad wel ingaan. De klaslokalen zijn vrij klein, maar aangezien je meestal maar met een stuk of 8 studenten in een klas zit, is het prima. De leraren kunnen allemaal Engels en Italiaans, maar in de lessen spreken ze altijd Italiaans. Als je het niet begrijpt kun je het wel in het Engels vragen, maar dan probeert ze (of hij) het met Italiaanse woorden of met handgebaren te omschrijven. Dit kan natuurlijk wel eens leuke momenten opleveren, aangezien veel mensen de handgebaren nodig hebben. Wat dat betreft geef ik ze een klein applausje: ze gaan heel creatief met de woorden om.
Tot nu toe hebben we elke les wel een gesprekje gemaakt, waarbij je dus moet indenken wat iemand in een situatie zou zeggen. Voorbeeld van dinsdag: je wilt schoenen kopen in een schoenenzaak: wat zou de klant zeggen, en wat de verkoper. Het is een hoop gokwerk in het begin, maar ze helpen je goed. (Vrijwel alles gebeurt trouwens klassikaal). Vervolgens kijk je samen nog naar de grammatica. Een ander onderdeel kan zijn: een luisteroefening, een leesoefening of een spel. Nou vraag je je natuurlijk af: ‘Spel, huh, wat dan?’. Voorbeeld van gisteren: het ouderwetse galgje! Nou wordt dit in Italië blijkbaar niet met een galg en een mannetje gedaan, maar met een stopbord… Ik heb het ook niet bedacht.. Eigenwijs als ik en mijn medestudent waren, hebben we gewoon maar galgje gespeeld. Zo leer je Italiaanse woorden kennen. (For the record, de gemiddelde leeftijd ligt niet op 8 jaar, maar op een jaar of 25).
Voor zover de les, nu de studenten. Wat ik van het welkomstpraatje van de eerste dag onthouden heb, zitten er op die school een stuk of 2000 studenten (nou lijkt mij dit vrij veel voor de grootte van de school, maar oké, misschien heb ik het verkeerd verstaan en zijn het er 200, wat me logischer lijkt eigenlijk..) en 83 nationaliteiten. Dit kan ik begrijpen, aangezien in mijn klas al 7 verschillende nationaliteiten zitten: Filippijns , Zwitsers, Pools, Japans, Zweeds, Dominicaans (een eiland bij de Cariben) en natuurlijk Nederlands. Op dit moment ga ik veel om met de Zweedse jongen, het Japanse meisje en een Zwitsers meisje uit een andere klas. Nou kan ik jullie volgende week waarschijnlijk nog meer nationaliteiten voorschotelen, aangezien ik vanaf maandag al naar niveau 2 mag! Zijn jullie niet trots op me?
Er zijn nog zoveel dingen te vertellen, maar ik vertel jullie gewoon alles beetje bij beetje! Tot nu toe wil het aardig om om de zoveel dagen wat te schrijven, maar ik weet niet of dat altijd gaat lukken.. Ik ga in ieder geval mijn best doen! Trouwens, als het goed is ga ik morgen met school naar Napels en Pompei, dus daar komt dan sowieso een verslagje van!
Baci,
Hanneke
maandag 15 februari 2010
Il primo giorno
Juist, de eerste dag op een totaal andere plek. Nou ja, technisch gezien is dit mijn tweede dag.. aangezien ik gisteren ben aangekomen. Maar ik begin wel bij gisteren!
De reis ging gelukkig voorspoedig, als jullie tussen twee mannen zitten in een klein vliegtuig, voorspoedig vindt. Vervolgens nét de trein gemist, puur en alleen omdat ik op het vliegveld te ver door was gelopen en de afslag naar de treinen had gemist. Dus nog maar even wachten... Toen ik daarna vrolijk in wilde stappen met mijn iets te zware koffer ging dat vrij moeilijk en ik viel bijna weer terug uit de trein. Eenmaal op het station natuurlijk weer teveel betaald voor een taxi naar mijn gastgezin, maar ik had het gehad, en mijn gedachten stonden op: geld is niet zo belangrijk, als ik er maar heel (lees: zonder kleerscheuren, niet aangerand of verkracht, en met al mijn bezittingen). Ik werd gelijk binnengelaten in het huis en zag tot mijn voldoening dat er een lift was, gezien het feit dat het oude vrouwtje waar ik bij verblijf, op vijf hoog woont. Het kon me dan ook weinig schelen dat de koffer er echt nét in paste, en ik er half bovenop moest.
De deur werd open gedaan door een klein, ietwat mollig, vrouwtje die mij vriendelijk onthaalde. Er werden gelijk allerlei vragen in het Italiaans gesteld en toen ik eens wat vroeg, namelijk: Parla inglese? (Spreekt u Engels?) Werd dat beantwoord met een 'no'.. Voor zover mijn hoop dat deze gepensioneerde lerares wél Engels kon. Dus, ik moet met handen en voeten proberen uit te leggen wat ik wil, en hoe laat, enzovoorts. Tot nu toe is het nog aardig gelukt moet ik zeggen!
Na het eten (verse pasta!) ging ik mijn spullen uitpakken en vrijwel gelijk naar bed... Ik was doodop.. Nog een leuk detail: ze heeft 5 (dikke) Nederlandse boeken voor me staan! Heb ik in ieder geval nog wat te lezen.
Na het ontbijt ging ik op weg naar mijn school 'Dilit'. Hij behoorde heel dicht bij te zijn (zo'n 15 minuten lopen). Maar doordat ik verdwaalde, werd dat 40 minuten.. In de school moest ik me inschrijven, boeken betalen en wachten op mijn eerste les. Gelukkig al gelijk mensen ontmoet, waar ik even gezellig mee heb gekletst. De les ging goed, en ik heb er vertrouwen in dat het helemaal gaat lukken met mijn Italiaans! In mijn klas zitten al zeven verschillende nationaliteiten, en op de school zitten er 83! Ik ga nu voornamelijk om met een Zweedse jongen, een Japans meisje (ik heb nu al een adres als ik ooit naar Tokio ga!) en een Zwitsers meisje. Verder zat er nog een Pool, een Russische en iemand van Dominica (een of ander eiland).
Ik houd jullie op de hoogte!
Baci,
Hanneke
De reis ging gelukkig voorspoedig, als jullie tussen twee mannen zitten in een klein vliegtuig, voorspoedig vindt. Vervolgens nét de trein gemist, puur en alleen omdat ik op het vliegveld te ver door was gelopen en de afslag naar de treinen had gemist. Dus nog maar even wachten... Toen ik daarna vrolijk in wilde stappen met mijn iets te zware koffer ging dat vrij moeilijk en ik viel bijna weer terug uit de trein. Eenmaal op het station natuurlijk weer teveel betaald voor een taxi naar mijn gastgezin, maar ik had het gehad, en mijn gedachten stonden op: geld is niet zo belangrijk, als ik er maar heel (lees: zonder kleerscheuren, niet aangerand of verkracht, en met al mijn bezittingen). Ik werd gelijk binnengelaten in het huis en zag tot mijn voldoening dat er een lift was, gezien het feit dat het oude vrouwtje waar ik bij verblijf, op vijf hoog woont. Het kon me dan ook weinig schelen dat de koffer er echt nét in paste, en ik er half bovenop moest.
De deur werd open gedaan door een klein, ietwat mollig, vrouwtje die mij vriendelijk onthaalde. Er werden gelijk allerlei vragen in het Italiaans gesteld en toen ik eens wat vroeg, namelijk: Parla inglese? (Spreekt u Engels?) Werd dat beantwoord met een 'no'.. Voor zover mijn hoop dat deze gepensioneerde lerares wél Engels kon. Dus, ik moet met handen en voeten proberen uit te leggen wat ik wil, en hoe laat, enzovoorts. Tot nu toe is het nog aardig gelukt moet ik zeggen!
Na het eten (verse pasta!) ging ik mijn spullen uitpakken en vrijwel gelijk naar bed... Ik was doodop.. Nog een leuk detail: ze heeft 5 (dikke) Nederlandse boeken voor me staan! Heb ik in ieder geval nog wat te lezen.
Na het ontbijt ging ik op weg naar mijn school 'Dilit'. Hij behoorde heel dicht bij te zijn (zo'n 15 minuten lopen). Maar doordat ik verdwaalde, werd dat 40 minuten.. In de school moest ik me inschrijven, boeken betalen en wachten op mijn eerste les. Gelukkig al gelijk mensen ontmoet, waar ik even gezellig mee heb gekletst. De les ging goed, en ik heb er vertrouwen in dat het helemaal gaat lukken met mijn Italiaans! In mijn klas zitten al zeven verschillende nationaliteiten, en op de school zitten er 83! Ik ga nu voornamelijk om met een Zweedse jongen, een Japans meisje (ik heb nu al een adres als ik ooit naar Tokio ga!) en een Zwitsers meisje. Verder zat er nog een Pool, een Russische en iemand van Dominica (een of ander eiland).
Ik houd jullie op de hoogte!
Baci,
Hanneke
Abonneren op:
Posts (Atom)